Achtergrond

‘In Italië is een groter vertrouwen in Europa dan in eigen politiek’

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Tegen de achtergrond van het Nederlandse voorzitterschap van de raad van de EU, gaat Reinier Vriend voor OneWorld.nl op zoek naar de Europese waarden van alledag. In de serie #ThisIsMyEurope spreekt hij Europeanen van allerlei pluimage om te ontdekken wat Europa voor ons betekent. Deze week spreekt hij de Italiaans-Poolse Andrea, op diplomatieke dienst in Hongkong.

“Mijn moeder is Poolse en mijn vader Italiaans. Ik ben een belichaming van een Europa dat bestaat uit een mix van mensen en culturen. Ik hou van Europa’s diversiteit. Zoveel landschappen, mensen en geschiedenis in zo’n een kleine ruimte. Voor mij is Europa thuis.”

Andrea (33) werkt in Hongkong voor het Italiaanse ministerie van buitenlandse zaken. Na een paar andere internationale bestemmingen is dit zijn verste post tot nu toe. Het vergt nog wat aanpassing. “Nu ik zo ver weg ben, realiseer ik me pas hoe goed ik Europa ken. Hier verbaas ik me aan de lopende band.”

Het noemen van Polen kon in de jaren tachtig en negentig in Italië op gemixte reacties rekenen

Andrea groeide op in een kleine Italiaanse stad. Thuis spraken ze Italiaans en Pools. Het gezin bracht de zomers door in Polen, waar ze naast familie ook het hele land bezochten. Die Pools-Italiaanse identiteit was niet altijd gemakkelijk. “Ik heb die verbinding altijd als moeilijk ervaren. Ik was trots op mijn Poolse achtergrond, zoals de meeste Polen. Maar het noemen van Polen kon in de jaren tachtig en negentig in Italië op gemixte reacties rekenen. Er waren de onvermijdelijke grappen over arme Polen die twee dagen in de bus zaten om in Italië te komen werken. Het had het typische beeld van een arm communistisch land.”

Het wel/niet tot de EU behoren komt zelfs terug in de Italiaanse taal. “Wij hebben het woord communitario – wat een inwoner van een EU-lidstaat betekent – en extracomunitario dat slaat op iemand van buiten de Unie, meestal een arbeidsmigrant. Toen Polen in 2004 bij de EU kwam, maakte dat een enorm verschil. Italianen zijn gefascineerd door Polen vanwege de afkomst van Johannes Paulus II, de eerste niet-Italiaanse paus. Velen zijn er nu geweest en het beeld is enorm veranderd. In het huidige economische klimaat verhuizen sommige Italiaanse jongeren nu zelfs naar Polen voor werk. Voor de generatie boven de 55 is dat onvoorstelbaar, die blijven bij het gedateerde idee van een superieur Italië.”

Beide landen zijn homofoob, maar Polen is extreem

Opgroeien tussen twee conservatieve landen maakten het niet makkelijker voor Andrea om zijn seksuele geaardheid geaccepteerd te zien. “Beide landen zijn homofoob, maar Polen is extreem. Je vindt er haatzaaierij in de kranten, zonder enige zorgen over de pijn die het berokkent. In Italië kan ik het iedereen vertellen, maar in Polen moet ik zelfs in de grote steden selectief zijn. In Italië krijg je af en toe een opmerking, maar in Polen moet je vrezen voor je fysieke veiligheid.”

Andrea kwam uit de kast voor zijn broer en moeder. “Mijn broer vond het prima, maar voor mijn moeder heeft het even geduurd voor ze het kon accepteren. Mijn vader wil het er niet over hebben. We hebben een stille overeenkomst. Hij vraagt me niet naar mijn vriendin, ik zeg niets. Ik heb mijn partner eens meegenomen naar een familielunch, maar hij was er niet als mijn vriend.”

Europa verdedigt hier al jaren mijn rechten

Andrea voelt dat de EU veel heeft gedaan voor de acceptatie van homoseksualiteit. “Het EU-kantoor hier heeft Hongkong officieel verzocht om homohuwelijken van EU-burgers voor visumdoeleinden te accepteren. Daar ben ik dankbaar voor. Mijn eigen land had tot afgelopen week geen wetgeving voor huwelijken tussen mensen van hetzelfde geslacht, maar Europa verdedigt hier al jaren mijn rechten. Deze opstelling van de EU helpt ook om wetten te laten ontstaan in landen als Italië en uiteindelijk Polen.”

Andrea groeide op in een omgeving die pro-Europa was. “Italië is altijd een van de grootste EU-voorstanders geweest. Dat komt omdat we onze eigen politici niet vertrouwen. Daarom denken we dat beslissingen uit Brussel automatisch beter zijn dan die uit Rome. Italië is niet geobsedeerd door autonomie; velen denken dat Europeanen het beter weten. Vanaf de eeuwwisseling is dat wat veranderd en met de nieuwe crises valt de naam EU vaak als boosdoener. Daar is toch wel teleurstelling over.”

Mobiliteit is enorm belangrijk voor wie we zijn. Daarvoor zijn we op elkaar aangewezen

Andrea is zelf vóór het idee van een ever closer union. “Ik ben persoonlijk erg pro-Europa; ik heb liever méér Europa dan minder. Op zowel politiek als economisch vlak heb ik geen probleem met een federatie of één groot land. Er zijn nu nog zoveel verschillende nationale regels. Hervormingen blijven moeilijk. En er zijn zulke verschillende systemen. Neem nu internationale treinen en de slechte verbinding tussen Zurich en München. Dit zijn twee van de rijkste steden in twee echte treinlanden. Toch investeert niemand in het grensgebied. Dit laat zien hoe we onnodige ineffectiviteit in heel Europa in stand houden. Ik ben in de jaren tachtig geboren en heb ervaring met uren wachten bij de grens. Dat is schokkend, saai en dom. Dit soort nonsens moeten we waar dan ook vermijden. Mobiliteit en circulatie zijn enorm belangrijk voor wie we zijn. Daarvoor zijn we op elkaar aangewezen.”

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons