In de wachtkamer van de Pakistaanse ambassade in Jakarta wacht de Indonesische Nila (23) gespannen op haar visum. Haar ticket is al geboekt. Nu moeten de papieren nog rondkomen. Na het zoveelste rondje ijsberen vraag ik haar waarom zo zenuwachtig is. Ze legt uit dat ze binnen twee dagen in Islamabad moet zijn. Daar wacht haar toekomstige echtgenoot met smart op haar. Het huwelijk staat gepland voor de dag er na. Dan heeft het jonge koppel nog een etmaal samen voordat ze naar Saoedi-Arabië vliegen waar Nila’s ‘hubby’, zoals ze hem noemt, als ingenieur werkt.
‘Waar heb je hem leren kennen’, vraag ik met enige belangstelling aan de jonge, mooie gesluierde vrouw. Ze heeft hem gevonden via een datingsite op internet. Er waren meer interessante kandidaten. Maar de Pakistaan had beste papieren. Nila’s grote wens is een buitenlander met een goed betaalde baan. Maar het was volgens haar heus via de chat liefde op het eerst gezicht.
Ik vraag haar hoe vaak ze haar toekomstige man inmiddels heeft ontmoet. Saoedi-Arabië is nou niet het makkelijkste land om te gaan wonen. Nila heeft een studie bedrijfskunde aan de universiteit in Jakarta gevolgd. Kleine kans dat ze als vrouw in dit conservatieve land aan de bak komt. Ze laat haar familie, iedereen, in Indonesië ver achter. Ik vertel haar maar niet de verhalen over vrouwen die via internet in de prostitutie terecht kwamen of als slaaf in de huishouding moesten werken.
Dan vertelt ze tot mijn grote verbazing dat ze haar hubby voor het eerst gaat zien. Ik griezel alleen al bij de gedachten.
Daten via internet is razend populair in Indonesië. Verscheidene Indonesische vrouwen willen het liefst een buitenlander. Voordat internet bestond struinden ze de cafés in de hoofdstad af op zoek naar boleh’s (buitenlanders). Nu doen ze dat achter de computer thuis. Want de cafés zijn voorbehouden aan de ‘Ayams’, ‘prostituees’ volgens Nila.
Ze is niet de enige die smacht naar een buitenlander. Ivo (32) wil een Amerikaan. Ze was al eerder met een Yank getrouwd, tenminste dat dacht ze. Hij beloofd haar mee te nemen naar zijn familie in Amerika. Maar na drie maanden dumpte hij haar en van de papieren bleken niets te kloppen. Ondanks haar slechte ervaring heeft Ivo het opnieuw aangelegd met een Amerikaan, die zo nu en dan voor zijn werk in Jakarta moet zijn. ‘Als hij tijd heeft roept hij me op en brengen we een nacht door in zijn appartement. Misschien dat we volgend jaar gaan trouwen’, zegt ze. Ivo droomt al sinds haar kindertijd ervan om met een Amerikaan te trouwen.
Net zoals Nila wil Ivo niets weten van alle gevaren die daten op internet met zich meebrengen.
Een dokter in Jogjakarta begon recentelijk een rechtszaak tegen haar aanstaande ‘hubby’, die ze via internet had leren kennen. Hij beloofde met haar te trouwen, maar vroeg haar verscheidene keren haar blote lichaam voor de webcam aan hem te laten zien.
Hij was tijdelijk niet goed bij kas om de doktersrekeningen van zijn moeder te betalen. Of ze 20.000 dollar kon voorschieten. Nadat ze het geld had overgemaakt, verbrak hij de relatie. Toen ze dreigde met een advocaat, toonde hij de foto’s die hij in het geniep van haar blote lijf had gemaakt en dreigde ze te publiceren als ze een advocaat in de arm nam. De arts in Jogjakarta zocht de publiciteit en een advocaat op om Indonesische meisjes te waarschuwen voor internetcriminelen.
