Hoe overleef je de cirkel van geweld?

Wat we in het Westen te horen krijgen van het geweld en onrecht in het Midden-Oosten, is het topje van de ijsberg, schrijft Judit Neurink. “Ik voel een zekere moeheid bij westerse media over de cirkel van geweld die maar niet doorbroken wordt. Het nieuws hiervandaan is ook zo bar en boos, dat je je er het liefst voor wilt verstoppen.”

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
De families van twee journalisten die in de handen zijn gevallen van ISIS, hebben een oproep gedaan om hen te helpen aan informatie over hun geliefden. De bekendste van de twee is John Cantlie, de Britse journalist die vijf jaar geleden samen met James Fowley door ISIS gevangen is genomen. Fowley is geëxecuteerd, maar Cantlie is daarna nog in een aantal propagandafilms van ISIS te zien geweest, het laatst in december in de Iraakse stad Mosul.

Rebecca Vincent, de Britse directeur van Reporters sans Frontières (RSF), zei dat hij “van zijn vrijheid is beroofd, uitgebuit en gebruikt voor propagandadoeleinden” – want Cantlie overleefde slechts door mee te werken. In juli waren er onbevestigde berichten dat hij bij de bombardementen op Mosul zou zijn omgekomen; RSF en de familie hopen nu dat burgers met nieuwe informatie komen.

Geen keus

Dat geldt ook voor de Koerdische fotograaf Kamaran Najm, die in juni 2014 gewond raakte bij een treffen tussen ISIS en de Koerden in Irak, en daarna in ISIS-handen viel. Dat maakte het gevaar van ISIS opeens heel persoonlijk: Kamaran is een goede bekende, die bij mijn mediacentrum trainde en later met ons samenwerkte. Zijn Nederlandse vriendin werkte een tijdlang voor me.

Zijn geval is niet internationaal bekend: de familie wilde zijn gevangenschap geheimhouden, in de hoop hem zo levend terug te krijgen. En datzelfde geldt wellicht ook voor de twintig andere journalisten die door ISIS zijn gekidnapt. Wie zijn dat, vraag je je af, waarom hoorden we nooit iets over hen? Hun aantal verrast me, en toch ook weer niet. Het zijn vermoedelijk vooral lokale mensen, die toen ISIS hun stad innam gevangen zijn genomen. Want ISIS had professionals nodig voor haar media-afdeling, en wie zou zich daar vrijwillig voor lenen? Velen zullen onder druk zijn gezwicht, simpelweg om te overleven, of zijn geïndoctrineerd. Veel keus hebben ze niet.

Velen zullen onder druk zijn gezwicht, simpelweg om te overleven, of zijn geïndoctrineerd

Dat we niets over hen weten, heeft ermee te maken dat we in het Westen vooreerst geïnteresseerd zijn in het lot van ‘onze eigen mensen’. Westerse journalisten die gekidnapt en geëxecuteerd worden, halen onze media, lokale journalisten zelden. Net zoals een aanslag in Londen of Barcelona wekenlang doorzingt, terwijl terreurdaden in Pakistan of Irak vaak de voorpagina’s niet halen.

Cirkel van geweld

Komt dat omdat westerse levens meer waard zijn, zoals men in het Midden-Oosten soms bitter concludeert? Strikt genomen niet; het journalistieke principe dat iets meer nieuws is naarmate het dichterbij gebeurt, is een leidend principe. Maar wat zeker meespeelt, is dat er zoveel doden vallen in mijn regio. Doet ISIS het niet, dan wel de sjiitische milities of het Iraakse leger. Is het niet bij een zelfmoordaanslag, dan wel bij een bomaanval, of een schietpartij. In het relatief veilige Westen zijn doden uitzonderlijker, en daarom eerder nieuws.

Maar ik voel ook een zekere moeheid bij westerse media over de cirkel van geweld die maar niet doorbroken wordt. Neem alleen Irak al: eerst hadden we Saddam die religieuze minderheden uitmoordde en tegenstanders executeerde, toen Al Qaida dat zich tegen de Amerikanen verzette en daarna ISIS die iedereen vermoordt die anders is of denkt.

De ontvoering van jezidivrouwen om die te verkrachten en als seksslaaf te gebruiken, terwijl hun zonen worden omgeturnd tot zelfmoorddaders

Het nieuws hiervandaan is ook zo bar en boos, dat je je er het liefst voor wilt verstoppen. De ontvoering van jezidivrouwen om die te verkrachten en als seksslaaf te gebruiken, terwijl hun zonen worden omgeturnd tot zelfmoorddaders. Duizenden gezinnen die ontheemd raakten bij de bevrijding van hun steden en een koude winter in tentenkampen tegemoetzien. Wezen, van wie de ouders door ISIS of bij bombardementen zijn gedood. En dat is nog maar een greep uit het nieuws.

Topje van de ijsberg

Mede daardoor bereikt het minder ernstige nieuws de buitenwereld nog nauwelijks. Wie weet van de Iraakse journalist die werd opgepakt omdat hij op zijn Facebookpagina kritiek uitte op de Iraakse overname van de oliestad Kirkoek? Dat luttele ‘vergrijp’ van deze man – die ook Saddam Hussein al de oren waste – volstond om hem wekenlang op te sluiten.

Wat we in het Westen te horen krijgen van het geweld en onrecht in het Midden-Oosten, is het topje van de ijsberg. Uit noodzaak: we kunnen het niet allemaal zien. Want kijk waar dat lokaal toe leidt: depressies, verbittering, angst, wantrouwen. En het je blindstaren op het Westen als het paradijs, als de uitweg uit die cirkel. Het gevolg van pogingen om dat paradijs te bereiken, is vaak de dood in ijskoud water – verhalen die ons raken, en ons nieuws dus weer wel halen.

Helpen bij wederopbouw

Misschien zou het helpen als we ons minder verstopten voor die vicieuze cirkel van geweld, en actiever hielpen hem te doorbreken, bijvoorbeeld door te helpen bij de wederopbouw van steden en samenlevingen die in de strijd tegen ISIS zijn verwoest. Deels platgebombardeerd om het gevaar van haar radicale volgelingen bij ons vandaan te houden.

De gevolgen daarvan liggen nu op ons bordje. Zelfs al zouden we dat liever niet willen zien; die keus hebben we niet, indien we de zoveelste cyclus samen willen overleven. Net zomin als degenen die ISIS kidnapte veel keus hadden, anders dan te overleven – of juist niet.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons