Column

Het besneden jongetje

Esra Dede schrijft regelmatig over haar Turkse roots. Vandaag overweegt ze het besnijden van jongetjes.

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
“Ik moet heel erg nodig plassen”, piepte hij naast mij. Hij was samen met zijn moeder aan het wachten op de bus. De moeder keek wanhopig om haar heen. Ik kon haar haast horen nadenken. Zoeken naar een plek waar haar zoontje zijn behoefte kon doen. Ik haalde een fles water uit mijn tas, goot het resterende water eruit en gaf het aan de moeder. “Het voordeel van een jongetje zijn, toch?”, zei ik tegen hem terwijl hij al giechelend ging plassen in mijn waterfles. “Sorry dat wij jou moeten blootstellen aan deze jongeheer”, zei de moeder beschaamd. Ik heb haar verteld dat ik een klein half jaar geleden elk weekend piemels zag. Onbesneden piemels, zoals die van haar zoon.

Elk weekend zag ik er ongeveer tien. Tien kleine en bange jongetjes. Wij konden de kinderen in de besnijdeniskliniek in twee categorieën plaatsen. Kinderen die te jong zijn om te realiseren wat er gebeurt en kinderen die oud genoeg zijn om het wel te realiseren. Het realiseren begint al rond de twee jaar, als het jongetje een eigen wil begint te krijgen. Het besef begint te krijgen dat hij iets waardevol tussen zijn benen heeft en daarmee ook de drang om het te beschermen. De kinderen van de eerste categorie waren mijn favoriet. Vaak waren het kinderen van Marokkaanse afkomst. In de Marokkaanse cultuur is het zo dat je je zoon zo snel mogelijk laat besnijden. In besloten kring wordt het dan gevierd. De baby’s merken het amper en zijn na een aantal dagen weer helemaal hersteld.

Besnijdenis bruiloft
De kinderen van de tweede categorie zijn meestal Turks. Bij Turkse families wordt er vaak gewacht totdat het kind alles begrijpt van een besnijdenis. Soms is dat zelfs pas in hun tienertijd. Ze zijn zich bewust van het proces, de gevolgen en het symboliek. “Ik ga een man worden”, zeiden ze dan tegen mij met een trillende stem en meetrillende knieën. Op de behandeltafel schreeuwen ze het uit van de angst en hebben achteraf ook meerdere weken nodig om erover heen te komen. Ze worden erna in glimmende rood met witte pakjes gehesen. Met een lint om hun schouders met “Maashallah” erop, een staf in hun hand en een tulband op hun hoofd. Net een Ottomaanse kerstman. De meeste families doen er een schepje bovenop en organiseren een feest om de mannelijkheid van hun zoon te vieren. Een feest die de “besnijdenis bruiloft” wordt genoemd. Alles om te laten zien hoe trots ze wel niet zijn op hun zoon. Een nieuw hoofdstuk van zijn leven. Een hoofdstuk waar hij, of hij het nou wil of niet, in zit.

En dan hadden we ook nog een derde categorie. De bekeerlingen. Jongemannen in de twintig die met hun gelovige vriendin naar de kliniek komen om de laatste stap naar de Islam en het huwelijk te nemen. Vaak met een imposante baard, maar zelfs de baard kon vaak de zenuwen niet verbergen. “Wat zijn de nadelen van een besnijdenis?”, vroegen ze tussen neus en lippen door. Naast alle voordelen is er één groot nadeel. Het verlies van gevoel tijdens seksuele bevrediging. Ik heb het te doen met deze mannen. Mentaal heeft een besnijdenis veel gevolgen voor een man die een leven heeft doorgebracht met de sensaties van een intacte voorhuid. Ik ga ervan uit dat negen van de tien mannen niet zou komen opdagen als het niet verplicht werd gesteld.

Intacte jongeheer
De moeder van het jongetje luisterde aandachtig naar mijn versnelde voorlichting over besnijdenissen. De vader van haar half Turkse  zoon begon zijn geduld te verliezen. Zijn zoon moest zo snel mogelijk besneden worden. Zij twijfelde over de besnijdenis. Ze wou haar zoontje geen pijn doen, ook al waren de voordelen groot. Na een halfjaar meer dan honderd besnijdenissen te hebben meegemaakt, heb ik ook twijfels. Ik vraag mij vaak af of ik mijn zoon zou besnijden. Vanuit een cultureel, religieus of maatschappelijk perspectief zijn er genoeg redenen. Voor de meeste ouders in de kliniek was het om religieuze redenen.

Een Islamitische familie gaat ervan uit dat de zonen Islamitisch blijven. Maar wat als dat niet zo uitpakt?  Ik vraag mij vaak af hoe mijn kinderen zich zullen ontwikkelen. Zullen ze überhaupt later praktiserende gelovigen zijn? Zullen ze later spijt hebben van de besluiten die hun ouders hebben gemaakt. Of juist niet hebben gemaakt. Voor mij zijn er maar twee reële besluiten. Zo jong mogelijk laten besnijden, zodat hij niet weet hoe het is om een voorhuid te hebben. Of wachten totdat hij zelf een besluit kan maken. Als iemand die aan haar vrijheid gesteld is, wil ik liever de keuze aan mijn zoon overlaten. Ik wil de lichamen van mijn kinderen respecteren, ook al hoor ik mijn familieleden nu al roepen dat ik een onverantwoordelijke moeder ben. Het blijft een lastig dilemma. Ik had geen antwoord voor deze moeder. Uiteindelijk moet zij met alle betrokkenen een besluit maken. Ook met de jongeman, die ons voorlopig nog kan blootstellen aan zijn intacte jongeheer.

Een abonnement op OneWorld magazine voor 25 euro

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons