Volgens de burgemeester van Caracas, Jorge Rodríguez (pro-Maduro), zou er een complot zijn om president Nicolás Maduro te vermoorden. Dat zou leiden tot politieke instabiliteit en een bloedbad op straat. Volgens de burgemeester het perfecte excuus voor een imperialistische, buitenlandse interventie.
Tijdens een persconferentie vertelde Rodríguez dat de samenzwering bestaat uit kopstukken van de Venezolaanse oppositie. Het onomstotelijk bewijs zou een aantal mails zijn tussen María Corina Machado – een van de meest radicale oppositieleiders – en een hoge ambtenaar van het Amerikaanse Department of State.
Als ik het nieuwsbericht een paar jaar geleden had gelezen, dan zou ik geschokt zijn geweest. Heeft de oppositie dan niets geleerd van de mislukte staatsgreep in april 2002?
Mijn Venezolaanse kennissen in Buenos Aires zijn echter niet onder de indruk. Sinds Chávez in 1999 aan de macht kwam, zijn zij Venezuela ontvlucht vanwege het geweld en het gebrek aan toekomstperspectief. Carrol (34) is een van hen. Zij woont al vier jaar in Argentinië. Toen ze het nieuws hoorde, verzuchtte toen ze: “Ik weet niet hoe vaak ik deze beschuldigingen al heb gehoord de afgelopen jaren”.
Tijdens een etentje met Venezolaanse vrienden ging het over de strategie van de Venezolaanse oppositie. Wat mij opviel was dat iedereen aan tafel vond dat Maduro alleen via een wettelijke manier verwijderd mocht worden. Zij het via een rechtszaak, een referendum (mogelijk vanaf 2016) of nieuwe verkiezingen (in 2019). Zij zien ‘hun’ politici niet in staat tot een staatsgreep.
En volgens mij hebben ze gelijk. Iedere paar maanden wordt met veel bombarie de verijdeling van een coup of moord op de president bekendgemaakt. En natuurlijk zal men het bewijs daarvoor binnen enkele dagen leveren. Maar in de praktijk wordt dat bewijs nooit geleverd, of is het overduidelijk gemanipuleerd. Een paar maanden later wordt gewoon weer een ander complot aangekondigd. Voor mijn claim levert Youtube het ‘onomstotelijke’ bewijs.
Waarom schrijf ik dan nu over dit non-nieuws? De telkens terugkerende – ongefundeerde – claims van de Venezolaanse regering dat er een staatsgreep op handen is, zegt denk ik veel over het gebrek aan eenheid bij de achterban van Maduro. Een gemeenschappelijke vijand, die het voortbestaan van de regering bedreigt, lijkt mij een uiterst lijmmiddel om de achterban bij elkaar te houden.
Het is makkelijk om te vergeten dat Venezuela niet uit twee politieke stromingen bestaat. Hoewel we het vaak over ‘Chavisme’ of ‘de oppositie’ hebben, zijn er grote verschillen tussen de kiezers. Zelfs wanneer ze dezelfde kandidaat steunen. Daarom hebben de kopstukken zo’n behoefte aan eenheid binnen de eigen achterban.
Een couppoging zou de leiding van de oppositie vervreemden van een groot deel van haar achterban, terwijl het de eenheid binnen het kamp van Maduro juist zou vergroten.
Ik heb trouwens maar eens opgezocht wanneer Venezuela voor het laatst is binnengevallen door buitenlanders. Dat was in 1967. En het waren geen rechtse ‘haviken’ uit de VS of paramilitairen uit Colombia. Nee, het waren communisten uit… Cuba.
