Voor mij is dat de enige manier om zulke gebeurtenissen te verwerken, door ze te laten voor wat ze zijn
De aanslagen in Ankara hadden weinig effect op mij. Ik plaats bijna geen artikelen op Facebook erover en ik verander mijn profielfoto nog altijd niet in een Turkse vlag. Ik laat het allemaal langs mij heen gaan. Ik weet niet waar ik moet beginnen. Af en toe zie ik foto’s en filmpjes van de aanslagen op mijn timeline verschijnen. Ik zie filmpjes die de momenten voor en na een aanslag laten zien en foto’s van alle schade en van de doden. Ik neem het allemaal vrij stoïcijns op, wat ik wel vaker doe met slecht nieuws. Voor mij is dat de enige manier om zulke gebeurtenissen te verwerken, door ze te laten voor wat ze zijn.
De aanslagen in Ankara waren, zoals men zegt ‘te ver van mijn bed’. Eén voor één zag ik mijn familieleden zich veilig markeren op Facebook. Dat was genoeg voor mij om verder te gaan met mijn dagelijks leven. Toen werd het vliegveld in Zaventem aangevallen. Terwijl ik in de metro zat die dag, had ik een dubbel gevoel erover. Is dit dan alsnog te ver van mijn bed? Zouden de theorieën kloppen?
Morbide dagdroom
Is terreur zich van het zuiden van Europa naar het noorden aan het verspreiden? Dan zou een aanval op het Centraal Station van Amsterdam niet vreemd zijn. Een station waar ik elke dag langskom, minimaal twee keer per dag. Ik probeerde mij te bedenken hoe dat zou zijn. Hoe ik net ver genoeg zou staan om niet eraan te overlijden. Hoe ik, geleid door mijn artsen-instinct, met alleen gepiep in mijn oor en schreeuwende Amsterdammers en toeristen om mij heen zou proberen de slachtoffers te helpen. Hoe ik hun wonden zou proberen af te knellen met mijn sjaal. Of zou ik mij gedragen zoals de bijstaanders op de foto’s? Afstandelijk en nog altijd stoïcijns. Ik werd wakker geschud uit mijn quasi morbide dagdroom door de metro. Ik weet het niet en ik hoop er nooit achter te komen.
“Hoe is het eigenlijk, wonen in Libanon?”, vroeg ik aan een vriend die op bezoek was in Amsterdam op de dag van de Brusselse aanslagen. Na een lange stilte vertelde hij wanneer de laatste bom is afgegaan in Beiroet. Zijn definitie van wonen is afhankelijk van het gevaar. Hij is het gewend. Wij zijn het niet gewend. Sinds de moord op Theo van Gogh hebben we niet iets meegemaakt wat er op lijkt.
Je kan elk moment doodgaan, met of zonder een bom
Mijn nicht wilt er ook niet aan wennen en ik weet niet wat ik tegen haar moet zeggen om haar angst te verminderen. We proberen elke dag te praten over de gebeurtenissen. Af en toe is het pijnlijk om te communiceren met elkaar, maar we blijven het proberen. We zijn het vaak niet met elkaar eens. Tijdens een van onze hevige gesprekken begon haar flat hevig te trillen. “Een aardbeving”, zei ze en ze ging offline. “Ik ging bijna dood, ik ben nergens veilig”, zei ze achteraf en ik moest lachen. “Je kan dus elk moment doodgaan, met of zonder een bom”, zei ik. Het relativeren leek een beetje te werken.
Ik heb geen analyse klaarliggen die geïnspireerd is door mijn thesis voor mijn Midden-Oostenstudie. Ik ben niet genoeg ingelezen en ik kan vaak de meerdere conflicten niet in een globale context plaatsen. Het enige wat ik heb zijn de gesprekken en emoties die ik deel met mijn omgeving en met mijn naasten in Turkije en in België. Ik kan ze niet vertellen of ze wel of niet naar buiten moeten gaan of welke nieuwszenders ze moeten geloven.
Verbroedering en positiviteit
We moeten zo naderhand wel accepteren dat het nieuws nooit alomvattend en objectief kan zijn. Ook moeten we accepteren dat wij als burgers een aanval niet kunnen voorkomen. Het enige wat wij kunnen doen is deze gebeurtenissen laten voor wat ze zijn. We hebben niks aan verwijten of vergelijkingen. Waar wij wel wat aan hebben is verbroedering en positiviteit. Het leven gaat door, hoeveel bommen ook afgaan op deze wereld.
Ik heb geaccepteerd dat ik er niet veel aan kan doen. Tijdens ons laatste gesprek beloofde mijn nicht mij om volgende week weer naar college te gaan. Diep van binnen blijf ik bang voor onbeantwoorde telefoontjes en Facebookmarkeringen die niet worden gemaakt. In deze donkere tijden is haar besluit echter voor mij een lichtpunt. Het is voor mij genoeg om door te gaan met het dagelijks leven.
