Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld.
Word abonnee
Doelloos rondjes lopen
Het lijkt op de set van een horrorfilm. Een nederzetting gebouwd van blauw en wit plastic. Zwarte containers gevuld met ontsmettingsmiddel. Een voormalige leprakolonie omgetoverd tot ebolakliniek waar overleven gevierd wordt met een kleurige handafdruk op een plastic schot. Er staan er maar een handvol op. Daarachter, als ze nog op hun benen kunnen staan, de doodzieken die met gebogen hoofd doelloos rondjes lopen. Een kleine man met een Borsalino hoed op en een doorgroefd gezicht komt op me afgelopen. Hij steekt zijn, door het vele wassen in chloorwater, gebleekte hand niet naar me uit. Op een meter afstand blijft hij staan. We begroeten elkaar met een knik. Hij heeft een zachte blik in zijn lichtbruine ogen. Getraind om de laatste uren van het lijden draaglijk te maken. Een beeld dat me niet meer loslaat.
De dood heeft haast
Het perfect uitgestoken graf in de harde roodgekleurde grond wacht op één van de zestien doden uit Taylor Town. Besmet geraakt door toedoen van een man die besloot zijn zieke zoon thuis te behandelen. Zestien doden. In een klein dorp. De banken rond het huis zijn een plaats delict geworden. De plank in de keuken heeft drie dagen lang het besmettelijke lichaam van de jongen gedragen. Nergens aankomen. Zonder geluid te maken sluip ik rond. Het is doodstil. Er rijdt een auto met palmtakken, gestoken in de loshangende grill. Achterin ligt een plastic zak met daarin het lijk van een jonge vrouw. Ondanks de gaten in de weg heeft de dood haast.
Mary
Phoebe hangt met haar hele gewicht aan de hefboom van de pomp. Het duurt even voordat het water uit de pijp stroomt. Ze is zes jaar en wast haar kleren zelf. Ik gooi een emmer over haar hoofd leeg. Ze lacht. Samen lopen we naar boven. Mary slaapt nog. Phoebe buigt zich voorover en legt haar hand op de buik van haar zusje. Ze schrikt, ze voelt warm. Te warm is koorts en koorts is ziek en ziek is…dood. Een man kleedt zich om en komt binnen in een wit pak. Hij neemt haar kleine zusje mee. Met haar handen op haar hoofd kijkt ze de ambulance na. Phoebe draait zich om en rent naar Korto. Ze begraaft haar hoofd in Korto’s schoot. Ze fluistert troostende woordjes in haar oor. Het helpt niet. Ze is alleen. Zes uur later vlieg ik weg van haar.
De visagiste wil mij niet aanraken
Ik word met terugwerkende kracht paranoïde. De hysterie hier heeft mij achterhaald. Keer op keer vertel ik mijn verhaal. Op radio en TV. Dat is goed voor het verwerkingsproces zeggen ze. Ineens mag ik niet langskomen want ik zorg voor onrust op de redactie en de visagiste wil mij niet aanraken. Begrijp je? Mijn hand wordt niet geschud. Hij heeft een kleine thuis. Ik snap het. Af en toe lig ik wakker en soms droom ik van ebola. Ben ik voorzichtig genoeg geweest? De oom van Phoebe die ik sprak is nu dood. Hij stond naast me. Mary lag vlak voor me. Ze had een snotneus. Zo’n vieze die peuters altijd hebben.
Thermometer
Voor het laatst steek ik de thermometer in mijn mond. Ik heb geen ebola. Maar ik ben het nog niet kwijt.
Verder lezen?
Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?
Word abonnee
- Digitaal + magazine — € 8,00 / maand
- Alleen digitaal — € 6,00 / maand
Terugkerende klant? Klik hier om in te loggen
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen
