Justice and Peace
“Wij denken dat Angela Merkel een goede kans maakt om de Nobelprijs voor de Vrede te winnen, vanwege haar inzet voor vluchtelingen. Maar wij zouden het liefst zien dat de eer en het geld van de Nobelprijs naar de ‘Onbekende Mensenrechtenverdediger’ gaat. Deze mensen zetten zich in voor de rechten van lokale gemeenschappen en maken daardoor het echte verschil. Ze lopen hierbij veel risico’s, maar zullen er waarschijnlijk nooit bekend om worden. Wij helpen deze mensenrechtenverdedigers met ons ‘Shelter City programma’. Dat houdt in dat wij ervoor zorgen dat deze verdedigers voor drie maanden naar Nederland kunnen komen. Wij zorgen voor onderdak en verblijf in een Nederlandse stad.”
PAX
“We hebben geen idee wie hem gaat winnen. Heel vaak komt het ook voor de winnaar als een verrassing. We kennen een bisschop in Zuid-Soedan die we het zouden gunnen. In het zuiden van Soedan zijn bloedige gevechten van etnische groepen, vaak om land of vee. In die conflicten probeert hij te bemiddelen. Hij gaat tegen de stroom in, maar op een vredige manier. Vredeswerk heeft een lange adem. We werken maar in vijftien landen, maar daar werken we vaak al langere tijd. Daardoor hebben we langdurige relaties met mensen en komen belangrijke personen, zoals zo’n bisschop, bovendrijven. Wat wij belangrijk vinden is dat het met zo’n vredesprijs om gewone burgers gaat. De vredeswerkers die mensen uit de puinhopen trekken. Dat zijn voor ons de ideale winnaars, meer dan de hoge politici. We zien in de wereld dat het maatschappelijk middenveld steeds minder belangrijk wordt. Wij proberen te benadrukken dat er in landen ook gewone mensen zijn die hun handen uit de mouwen steken. Wij willen die mensen steunen die in moeilijke situaties aan vrede durven denken”.
“We hebben geen idee wie hem gaat winnen. Heel vaak komt het ook voor de winnaar als een volslagen verrassing.
Vincent Bijlo, Ambassadeur van de Vrede
“Ik ben al drie jaar Ambassadeur van de Vrede voor PAX. In de Vredesweek reis ik het land door om Paxduiven uit te reiken. Dit zijn duiven van olijfhout, die we uitreiken aan mensen die zich, op grote of kleine schaal, inzetten voor vrede. Ik heb geen idee wie de Nobelprijs voor de Vrede gaat winnen, maar het liefst zou ik hem geven aan al die mensen die zich in Soedan en Libanon inzetten om groepen mensen te verbinden”.
Fred Valkenburg, Stichting Huis van Erasmus
“Ik moet zeggen dat ik geen enkel idee heb wie hem gaat winnen. In het verleden was ik het niet altijd eens met wie de Nobelprijs won, zoals met Obama of Aung San Suu Kyi, die zich niet uitspreekt over het geweld tegen de Rohingya. Ik zou het liefste iemand nomineren die wat politieke invloed heeft op de wereld, zoals Cities of Peace. Zij proberen zoveel mogelijk steden over te halen om een ‘city of peace’ te worden. Onlangs is Amsterdam toegetreden en nu proberen we met het Huis van Erasmus ook Rotterdam over te halen een vredesstad te worden. Er zijn heel veel goede initiatieven, maar bij een Nobelprijs moet het iets of iemand zijn met wat meer politieke macht. Cities of Peace probeert wereldwijd aandacht te schenken aan vrede. Het haalt landen en steden over om niet alleen te denken in termen van oorlogvoering, maar ook van vrede. Als een stad een ‘City of Peace’ is, kan zij bijvoorbeeld verbieden dat er in de stad wapenbeurzen worden gehouden. Op die manier kun je een groter verschil maken dan alleen lokaal.”
Laura Hassler, oprichter van Musicians without Borders
“Ik heb er wel een mening over, maar een voorspelling zou ik niet durven maken. Het Nobelcomité gaat het ene jaar de ene kant op en het andere jaar de andere kant. Vorig jaar was ik in Colombia toen bekend werd dat de Colombiaanse president de Nobelprijs had gewonnen. De week daarvoor was in Colombia het referendum over het vredesakkoord gehouden. De verwachting onder bevolking was dat er een ‘ja’ zou komen, maar uiteindelijk werd het een nipt ‘nee’. Veel mensen die ik sprak waren verslagen. Het uitreiken van de Nobelprijs voor de Vrede aan de Colombiaanse president was toen een heel duidelijke boodschap van het Nobelprijscomité: in Colombia moest er vrede komen. Dat was slim gekozen. Maar dit jaar hoop ik dat de Nobelprijs gaat naar iemand die vanuit de machteloosheid werkt, niet vanuit de politieke kant. Zo heb je de stam Standing Rock Sioux, die zich inzet voor de rechten van de inheemse bevolking in Amerika. Ze proberen het bouwen van de Dakota Access-pijplijn tegen te houden. Ze zingen en bidden, en vanuit die geest treden ze op als beschermers van de aarde. Voor mij zijn dat vredesleiders. Opkomen voor de rechten van mensen, tegen de grotere corporaties. Bij vrede gaat het niet alleen om akkoorden, maar ook om een transformatie van hoe we over de aarde denken. Wij werken in conflictgebieden en gebieden waar net een conflict is geweest. Daar leiden we mensen op om door middel van muziek aan traumaverwerking en verzoening te werken. Samen met lokale muzikanten werken we in die ‘gewonde’ gemeenschappen, om de zaadjes van vrede te planten. Een officieel vredesakkoord in Genève kan werken, maar als je niks aan de bron van geweld doet, blijft oorlog in de kiem zitten”.
