Eenmaal thuis aangekomen hoorde ik dat ze het had verbrand
Mijn tante knipte en knipte en uiteindelijk had ze de bruidsjurk van mijn moeder veranderd in een bruidsjurk voor mij. Spierwit, lange mouwen van chiffon met kleine geborduurde bloemetjes. Dat is het enige wat ik mij ervan kan herinneren. Het is gek, want ik droeg het jurkje elke dag die zomer. In weer en wind, tussen de kippen en koeien en tijdens familiebezoekjes. Ik droeg het tijdens het zoeken naar padden in het moeras en ik droeg het als pyjama. Wij waren onafscheidelijk. Mijn moeder begon zich zorgen te maken.
Op een van de bezoekjes aan de hamam greep mijn moeder haar kans. Ze had mijn jurk terug geëist. Eenmaal thuis aangekomen hoorde ik dat ze het had verbrand. Ik schreeuwde moord en brand. Het jurkje was te gehavend door mijn kinderlijke escapades. Ik wilde er niets van horen. Ik riep dat ik nooit zou trouwen en dat het mijn eerste en laatste bruidsjurk zou zijn.
Ik riep dat ik nooit zou trouwen en dat het mijn eerste en laatste bruidsjurk zou zijn
Twintig jaar later en een van mijn vrienden gaat spoedig het huwelijksbootje in. Jurken worden gedeeld op whatsapp. Twintig jaar geleden was ik heel boos. Nu beeld ik mij vooral in hoe mijn moeder zich heeft moeten voelen. Haar bruidsjurk in vlammen. Een recyclede belofte, gereduceerd tot as. Ik voel mij haast schuldig. Waar kwam die kinderlijke obsessie vandaan? Op Turkse bruiloften zie ik nog steeds vijfjarigen rondlopen in bruidsjurken. Ik begin mij zorgen te maken.
Mijn moeder heeft nooit willen trouwen. Ze snakte naar een weg uit de kleine stad waar iedereen elkaars bruidsjurk droeg. Een stad waar kinderen werden voorbereid op die ene dag waar ze in het spierwit hun onafhankelijkheid konden opeisen. Een jongen uit Nederland vroeg haar hand, zij stemde in. Haar jurk werd haar middel om zelfs het land te ontvluchten, maar in Nederland was ze afhankelijker dan ooit. Twintig jaar geleden was ik heel boos. Nu ben ik vooral blij dat mijn witte illusie geen tijd heeft gehad om zich te manifesteren, dankzij het verbrandingsritueel van mijn moeder. Het zal nooit mijn middel tot onafhankelijkheid worden. En ik zal mijn vijfjarige ik waarschijnlijk gaan teleurstellen. Althans, gedeeltelijk.
