De Palestijnse Gandhi wordt vermoord

Maar ik doe het toch en zie 30.000 Palestijnen met vlaggen, waaronder vaders met lachende kinderen op hun nek. Ik zie een drone die tientallen traangasgranaten  op deze mensen gooit. Ik zie de sluipschutters van het Israëlische leger en ik zie de eerste dode, een jonge kunstenaar uit Gaza genaamd Mohamad Abu Amro die in zijn rug is geschoten door een Israëlische soldaat.  Dood.

Zeventig procent van de twee miljoen mensen in Gaza zijn vluchteling of nazaten van vluchtelingen. Zij wonen op slechts een paar uur reizen van het land en de huizen in Israël waaruit hun families destijds zijn verdreven. Een militaire bufferzone, een muur en wachttorens met sluipschutters weerhoudt hen van terugkeer en houdt hen opgesloten in wat de Verenigde Naties de grootste openluchtgevangenis ter wereld noemt.

Het is de bedoeling dat het kamp tot Nakba Dag op 15 mei blijft staan, om zo aandacht te vragen voor de etnische zuivering die zeventig jaar geleden op die dag is begonnen. De eerste beelden zijn indrukwekkend. Die van kort daarna zijn bloedig. De foto van ambulancepersoneel dat met armen in de lucht smeekt om naar de gewonden te mogen gaan, krijg ik niet uit mijn hoofd.  Al op de eerste dag van deze protestactie zijn 17 Palestijnen vermoord en meer dan duizend verwond.

Ik ben diep geschokt, maar niet verbaasd over het bloedbad dat Israël aanricht. Al een paar dagen geleden kondigde de Israëlische overheid aan dat het geen protesten zou toestaan, dat Gaza tot gesloten militair gebied verklaard werd en honderden sluipschutters zouden worden ingezet. Als je er dan toch voor kiest om te gaan demonstreren, is het je eigen schuld wanneer je gewond raakt of wordt doodgeschoten. Dat is de redenering van Israël, maar de geschiedenis leert ons dat geweldloos verzet zo niet werkt.

In 1965 vond onder leiding van Martin Luther King de protestmars van Selma naar Montgomery plaatst. Zij wilden het stemrecht voor mensen van kleur verzilveren, maar werden in plaats daarvan genadeloos neergeknuppeld op de inmiddels beruchte Edmund Pettusbrug.

Dit is de traditie waarin de demonstranten in Gaza staan. En vergeet daarbij niet dat de politie en het leger indertijd weliswaar de overhand hadden, maar dat de geweldloze acties van de demonstranten nu allerwege geëerd worden als respectievelijk de Zuid Afrikaanse Human Rights Day en de Amerikaanse Bloody Sunday. Niet omdat er geen geweld aanwezig was op deze protestmarsen, maar juist omdat zij het geweld van de onderdrukker zichtbaar maakten.

Israël schendt al bijna zeventig jaar de meest basale rechten van deze mensen. Niet alleen het recht op terugkeer, maar ook dat op scholing, drinkwater, bewegingsvrijheid, toegang tot medische zorg en toegang tot het juridisch systeem. Israël hanteert een systeem waarbij mensenrechten worden toegekend of onthouden op basis van afkomst. Joods-Israëli krijgen ze wel, Palestijnen niet. In het internationaal recht wordt dit gedefinieerd als een ‘crime against humanity’ of preciezer, als apartheid.

En dat is waar de Palestijnen tegen in opstand komen. Zij leven elke dag onder een stelsel van apartheid dat vrijwel onveranderd voortduurt en op het internationaal politiek toneel onbesproken blijft. Israëls gewelddadige reactie hierop is geen zelfverdediging. Het is een dodelijke en ijskoude afleidingsmanoeuvre met voorbedachten rade.

Want ook nu worden de doden en gewonden weer in het nieuws gebracht als het resultaat van ‘clashes’, toe te schrijven aan de Hamasbeweging. Het daadwerkelijke probleem blijft onbesproken en buiten schot. Alweer krijg ik journalisten aan de lijn die willen weten waar die Palestijnse Gandhi nou blijft. Ik heb het antwoord voor ze: Ghandi staat momenteel aan de grens en wordt door Israël beschoten.