We zouden eigenlijk het allemaal makkelijker voor elkaar moeten maken, dat vlies zelf eerst breken op een of ander manier
Alleen verkozen deze vrouwen de Franse taal boven het Turks. Ik hoorde verfijnd Frans van de moeders en straattaal Frans van de dochters. Totaal buitengesloten van het gesprek begon ik aan een liter Nescafé-koffie. Toen ze het gesprek uiteindelijk voor mij overzetten op het Turks, leek het er niet beter op te gaan. Als ik niet oplette, leek het alsnog op een Frans dialect. Een Franse enclave in Turkije. Of andersom.
Na de gebruikelijke roddels over de bruidegom en zijn familie, kwamen de diepere onderwerpen. Maagdelijkheid, huwelijksnacht, pijn en hymen. “Wie gaat onze lieve Meyrem fluisteren wat ze moet doen”, riep een van de vrouwen die in een hoekje aan het roken was. “We zouden eigenlijk het allemaal makkelijker voor elkaar moeten maken, dat vlies zelf eerst breken op een of ander manier.” Ze pakte een van de krultangen. Vrouwen die lachen. Kippenvel kreeg ik er zelf van.
De taal der liefde
Als geneeskundestudent voelde het haast als mijn plicht om deze vrouwen te informeren. Een halfuur later hingen ze aan mijn lippen. Ze waren het ermee eens dat dit allemaal het kwaad van de man was en dat ze als Turkse vrouw meer geïnformeerd moeten worden. Een geslaagde middag. De mythe van het maagdenvlies was in ieder geval ontkracht voor deze vrouwen. Ik ga ervan uit dat mijn dierbare achter-achter nicht iets anders toegefluisterd kreeg. De taal der liefde is immers universeel.
