Vorige week is de Malinese fotograaf Malick Sidibé, beter bekend als ‘The Eyes of Bamako’, overleden. Zijn iconische zwart-wit foto’s van Mali’s vrijgevochten discogeneratie in de jaren zestig en zeventig leverden hem een internationale sterrenstatus op.
De dynamische zwart-wit foto’s van Sidibé laten de swing, hoop en energie van een nieuwe generatie onafhankelijke Malinezen in de jaren zestig en zeventig zien. Niks zielige Afrikanen met vliegjes om de ogen. Voor de kleine, goedlachse fotograaf was ellende niet interessant. Het universum van Sidibé bestaat uit stoere jonge vrouwen in leren broeken op motors, en dansende Malinese jongemannen, peuk in de rechtermondhoek, die discoswingen op James Brown en Afro-Caraibische muziek.
Sidibé sprak, door zijn foto's, zijn geheel unieke taal
'Iets gruizigs'
De Nederlandse fotograaf Chris de Bode is een van zijn vele bewonderaars. “Zijn foto’s, vaak geschoten in zijn kleine studio in het hartje van Mali’s Bamako, hebben iets ontzettends authentieks, iets gruizigs. De manier waarop hij mensen liet poseren, de achtergronden in zijn studio, de textuur van de foto’s dragen allemaal bij aan het unieke van Sidibé. Mensen spreken vaak over fotografie als universele beeldtaal, maar Sidibé sprak, door zijn foto’s, zijn geheel eigen taal. Dat is echt heel bijzonder en absoluut uniek aan zijn werk."
Sidibé droeg eigenhandig bij aan een nieuwe manier van kijken naar 'Afrika'. Hij wist het niveau van fotografie in de regio omhoog te tillen en bij te dragen aan een visueel-historisch archief van het Afrika na de kolonisatie. Zijn kleine fotootjes waren eigenlijk bedoeld als souvernir, of om als kaartje te versturen. Maar toen zijn fotografie in de jaren negentig ontdekt werd door westerse curatoren werden zijn foto's groots afgedrukt en belandden zij in galeries en musea door heel Europa en Amerika.
Ik moest van hem voorovergebogen over zo'n heel klein krukje hangen. Best ongemakkelijk
Een speciale foto
OneWorld-medewerker Kari Postma belandde – best wel bij toeval- in het kleine studiootje van Sidibé toen zij voor een project over moedersterfte in Mali was. "Op onze vrije dag in Bamako ging ik samen met fotograaf Ian Snieders op zoek naar de studio van Sidibé. Tot onze grote verbazing troffen we hem aan, in zijn werkplaats, en wilde hij ons – in zijn geheel eigen stijl – op de foto zetten. Man, wat baalde ik, van mijn gebrek aan een flitsende jurk, maar realiteit van driekwart afritsbroek! Ik moest van hem een beetje voorovergebogen over zo'n heel klein krukje hangen. Best ongemakkelijk. Ik herinner me hem als een zachtmoedige, ontspannen en bescheiden man zonder sterallures. Pas een jaar later, toen Sidibé voor zijn tentoonstelling in Foam in Nederland was, zag ik de foto, die hij speciaal voor ons had meegenomen."
Malick Sidibé is zijn hele leven weemoedig
gebleven over het gevoel van hoop en vrijheid dat van zijn eigen foto’s van Mali's post-onafhankelijkheid afstraalt. “Ik hield van de mensen, van de atmosfeer van die tijd. En vooral van de dansers. Dat moment waarop jonge mensen dansen en spelen alsof het universum en de sterren alleen voor hen bestaan – dat is het mooiste dat er is.” Sidibé is vorige week overleden aan de gevolgen van diabetes. Hij laat drie vrouwen en zeventien kinderen na.
Er is een documentaire over het leven van Sidibé gemaakt, Dolca Vita Africana. Zie de trailer hieronder;
[[{“fid”:”46913″,”view_mode”:”file_styles_artikel_volle_breedte”,”fields”:{“format”:”file_styles_artikel_volle_breedte”,”field_file_image_title_text[und][0][value]”:””,”field_file_image_alt_text[und][0][value]”:””},”type”:”media”,”attributes”:{“alt”:”Dolce Vita Africana trailer”,”style”:”height:327px; width:581px”,”class”:”file-file-styles-artikel-volle-breedte media-element”}}]]