Met alle hedendaagse verleidingen op de loer, kan het de moderne moslim niet kwalijk worden genomen dat zij zich overgeeft aan modegrillen en meegaat in de trend de hoofddoek ietwat aangepast te dragen. Om er mooier uit te zien. Hipper. Om er haar karakter mee te uiten.
Maar daar is de hijab natuurlijk niet voor bedoeld. Je identiteit uit je lekker thuis. Op straat zijn er normen waar we ons aan dienen te houden. Gelukkig is daar Moustafa Hosni, die zichzelf geleerde noemt en die dwalende vrouwen uitlegt hoe zich nu correct te bedekken op de religieuze zender Iqra. Want het is niet zo dat die vrouwen zich willens en wetens niet aan de regels houden. Neen, ze weten het gewoon niet en Hosni is daar om zijn kennis met hen te delen, opdat hun op de dag des oordeels niet wordt gevraagd waar hun hijab was.
Hosni is een goede, bescheiden moslim. Hij wil geen vrouwen veroordelen, maar hen slechts de juiste weg wijzen. Dit doet hij aan de hand van vijf paspoppen en hij praat over die poppen alsof het echte vrouwen zijn: 'ziet u, zij is duidelijk heel sympathiek', begint Hosni. 'Máár, kijk, zo'n broek dat kan natuurlijk niet. En ziet u die trui? Veel te strak, want je ziet duidelijk haar lichaamscontouren. Zij denkt van niet, maar ik zie haar contouren heel duidelijk.'
Als Hosni de billen en heupen van de tweede pop aanraakt, vraagt hij God luidop om vergiffenis. Maar het móet even, om de vrouwen richting te kunnen geven, terwijl de bobbel in z'n broek steeds groter wordt. Wat zij denkt dat ze bedekt is, maar dat is niet zo. En die taille zo benadrukken, mag vanzelfsprekend niet.
Strakke truien, Hosni noemt ze bodies, zijn nauwsluitend en dat is niet toegestaan. “Het woord body zegt het al", legt hij uit. “Daarom wijde, lange kleding, niks straks, geen foefjes met de hoofddoek, maar gewoon álles bedekken, behalve het gezicht. Van God moet het en ik herhaal het.”
De link naar dit inmiddels een jaar oude programma wordt nog regelmatig doorgestuurd; door mensen die een potje willen lachen en door religieuzen die op deze niet zo subtiele wijze hun vrouwelijke medemens willen wijzen op de enige, door Hosni goedgekeurde klederdracht.
Hosni doet alsof hij heel aardig is en het beste voorheeft met de dames, maar hij verschilt geen greintje van de gemiddelde aggressieve onderdrukker die de vrouw oplegt hoe zich te kleden en drukker bezig is met de ander dan met zijn eigen gespeelde vroomheid.
Want waarom slaat Hosni zijn ogen eigenlijk niet neer als hij een vrouw ziet? Waarom kan hij zich niet beheersen en onderzoekt hij haar hele lichaam op eventueel zichtbare contouren? Waarom is Hosni niet bezig met zijn eigen zonden en plichten en laat hij het oordelen niet aan God over die, voor zover bekend is in de islam, geen aardse plaatsvervanger heeft aangewezen?
Voor het antwoord hierop moet u tijdens het kijken eens letten op Hosni's handen en hoe hij die steeds heen en weer over de aanwijsstok wrijft.
