Toerisme is waar de economie van Zanzibar op draait, maar het creëert ook veel zichtbare ongelijkheden. Op veel plekken op het eiland kunnen Zanzibari niet meer heen om toeristen en de gebruiken die ze met zich meebrengen. Veel zijn direct betrokken bij de toeristische sector, door hun werk in horecagelegenheden, als gidsen, als taxichauffeurs, of natuurlijk als beachboys. Zo profiteren dus veel families van de opbrengsten uit deze sector. Maar ook komt zo het grote verschil in welvaart tussen Europa en Afrika aan de oppervlakte.
Westerse toeristen schetsen door hun vaak royale levensstijl tijdens hun vakantie een beeld van het Westen dat niet strookt met de werkelijkheid, maar dat wel degelijk als de realiteit wordt gezien door veel Zanzibari. Elke dag uit eten, luieren in de zon en winkelen lijken normale en dagelijkse bezigheden voor die blanken uit Europa. Expats doen daar nog een schepje bovenop met hun grote en luxe huizen en dito auto’s. En doordat ze de hoogste functies mogelijk innemen, als managers of zelfs als eigenaren van toeristische attracties, hotels en restaurants, staan ze ook nog bovenaan als het gaat om inkomen. Zulke fantastische manieren van leven, dat willen sommige Zanzibari ook!
Daar komt bij dat de prijzen van levensmiddelen sterk omhoog zijn gegaan sinds de komst van toeristen en het settelen van westerse expats. Waar een ei vroeger vijf cent kostte, betaal je er tegenwoordig op sommige plekken wel vijftig cent voor. Zulke prijzen zijn onbetaalbaar voor veel Zanzibari. Zij leveren dus in op hun levensstandaard en moeten tegelijkertijd machteloos toezien hoe anderen, vaak niet afkomstig van het eiland, leven als koningen en koninginnen.
Inderdaad, dat willen Zanzibari ook, wat blijkt uit het grote aantal beachboys dat hoopt door een westerse vrouw te trouwen dezelfde rijkdom te kunnen vergaren. En zoals wel is gebleken, bijvoorbeeld uit het verhaal van Ziggy in een vorige post, werkt het ook zo. Al gaat deze weg gepaard met verdriet, schaamte en verlies aan de kant van de vrouw.
Heiligt het doel dan de middelen? Met deze vraag heb ik mij lang bezig gehouden. Misschien heb ik er een antwoord op gevonden, namelijk het volgende. Het is voor westerlingen onbegrijpelijk om echt, maar dan ook echt te te voelen wat armoede betekent. Dat betekent in Zanzibar een leven zonder electriciteit, water of auto. Met een salaris waar je dus nog geen ei van kunt kopen terwijl je minimaal 50 uur in de week werkt. In een hotel waar die blanken cocktails drinken en af een toe een baantje trekken in het zwembad. Op dezelfde manier moeten Zanzibari onmogelijk begrijpen hoe het westerse leven eraan toegaat. Wat ik bedoel, alles is zó anders dat begrip en medeleven onmogelijk is.
Dus dan kan een Zanzibari man zoals Ziggy weinig van doen hebben met de emoties of gevoelens van hun westerse vrouwen. Alles wat hij ziet en begrijpt is haar salaris en dus constateren dat het heel goed gaat, en dat ze dat dus best met hem kan delen. En er is dan ook niets mis mee dat hij op haar zak teert. En zo maken beach boys de ongelijkheid een klein stukje minder. Immers, iedereen in Europa is rijk, zeker vergeleken met Zanzibar, en binnen no time komt het wel weer goed met die vrouw. Conclusie: de middelen zijn logisch en in orde. Al denken anderen in Zanzibar daar anders over, die de jongens als profiteurs zien, en verpesters van cultuur, normen en waarden.
