Achtergrond

Een andere wereld

Op de Bazaar in Beverwijk eet Yasmina Aboutaleb iets heel bijzonders.

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Het was zaterdagmiddag en we liepen over de Bazaar in Beverwijk. Mijn man zei steeds grappend dat hij een IS-vlag wilde, maar die zagen we nergens. Ik kocht zijden kussenslopen die achteraf maar voor de helft uit zijde bleken te bestaan, een tegenvaller die ik voor die prijs natuurlijk had moeten incalculeren.

Hier waren eens geen amandelmelkfetisjisten en avocadoliefhebbers

Dan maar richting het eten, het onuitgesproken doel van de onderneming. We worstelden ons langs meterslange stellages met nepleren tassen, nep-Nike Air Maxjes, Puma’s en Adidasslippers,
weerstonden de verleiding een tekst naar keuze op een baseballpet te laten borduren, en staken het plein over waar voor café Klein Mokum een volkszanger zijn showtje stond weg te geven over een sputterende geluidsband, en waar even verderop lamlendige pony’s aan de hand van al even lamlendige begeleiders met kleine kinderen op hun rug plichtmatig hun rondjes sjokten, dromend van een totaal ander leven.
Maar daarachter was een hele wereld aan eetculturen, nog niet ten prooi gevallen aan het gentrificatiemonster. Het grote overdekte terras in een van de hallen werd niet bevolkt door de avocadoliefhebbers en amandelmelkfetisjisten door wie ik me als Amsterdammer dagelijks omringd weet – nee, hier zaten vijftienkoppige Indiase families gigantische hoeveelheden gegrild vlees achterover te slaan en thee te drinken, geflankeerd door Lelystadachtige stelletjes en jongeren die in de ene hand een spies kebab, en in de andere hun telefoon hielden, alsof ze nog moesten beslissen welke van de twee ze zouden gaan eten, en met welke ze die handeling zouden vastleggen.

Maar daarachter was een hele wereld aan eetculturen, nog niet ten prooi gevallen aan het gentrificatiemonster

En toen gebeurde het. Zomaar ineens stonden we oog in oog met een viertal breedgeschouderde Afghaanse jongemannen die hun armen tot aan hun schouders in diepe aluminium ketels lieten verdwijnen, bijna synchroon als in een choreografie. De ijsmakers. De hele zaak zat vol, en
elk van de jongens bleek een rol te hebben, een radertje in de machine. Het was schitterend en onverwachts. Ze maakten ijs met de hand, langzaam, precies zoals hun vaders en grootvaders hadden gedaan. Elk ijsje werd besprenkeld met gehakte pistache, kardemom en nog meer specerijen, een gouden gloed, en overgoten met room.

We aten ons ijsje, en de wereld was heel even een andere plek.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons