In 2013 zei 88 procent van vrouwen in Soedan te zijn besneden. Dit is slechts een kleine daling vergeleken met 2005. Besnijdenis komt zowel in stedelijke als in landelijke gebieden voor de verdeling tussen arme en rijke vrouwen die in Soedan besneden zijn, blijkt nagenoeg gelijk (zie figuur 1 en 2).
Overstap naar lichtere vorm
Steeds meer mensen in Soedan zijn verbonden met internet en hebben smartphones en maken daardoor kennis met nieuwe ontwikkelingen en ideeen. “Sommige families stappen door urbanisatie en educatie over van Type III naar Type II, of zelfs naar Type I. Maar dit is helaas een minderheid", legt Nahid Toubia, directeur van de Soedanese vrouwenrechtenorganisatie RAINBO uit. Zij heeft zich de laatste 34 jaar als activiste ingezet tegen FGM en werd in 1981 een van de eerste vrouwelijke chirurgen van haar land.
Sommige families stappen door educatie over op een minder ernstige vorm van besnijdenis
Cultuurverandering
Toubia’s initiatief ‘Ana Lan’, Arabisch voor ‘Ik zal niet’, focust op trainingen voor de jeugd op het gebied van seksuele en voorplantingsgerichte gezondheid om besnijdenis te stoppen. “Onze aanpak begint bij de grootste aantallen, de personen die makkelijker te bereiken zijn, de leeftijdsgroep met behoefte aan verandering en degenen die snel zelf ouder zullen zijn: de jeugd" legt Toubia uit. Ana Lan organiseert onder andere concerten, workshops, discussies op universiteiten en houdt een Facebookpagina bij. Op die manier hopen de stichting een cultuurverandering in het gedachtengoed rondom besnijdenis te stimuleren.
Wat is normaal?
Toubia geeft aan dat het grootste obstakel om deze traditie te veranderen de houding van mensen is: “Wanneer generaties vrouwen zo ernstig zijn verminkt is er geen collectieve herinnering aan 'normale' geslachtsorganen. Daarom geven de moeders deze verminkingen door aan het dochters alsof het normaal is.” Het resultaat is dat vrouwen die niet zijn besneden, last hebben van bevooroordeling en sociale uitsluiting.
Volgende week in deel 3 gaat OneWorld Love dieper in op de besnijdenispraktijken in Somalië.
Vertaling: Paul Van de Calseijde
