Urmila Chaudhary: Van kindslaaf tot mensenrechtenactiviste

Je dochter als werkster voor een klein stukje land
“In Nepal werken heel veel meisjes als slaaf in andere huizen”, legt Urmila uit. “Het Kamalari-systeem komt alleen voor in de Tharu-gemeenschap.” Het systeem ontstond generaties terug in het tropische laagland in het zuidwesten van Nepal. De Tharu-gemeenschap verbouwde daar al jaren hun gewassen, maar beschikten niet over een landregistratiesysteem. Rijke Nepalezen kochten de stukken grond op en plotseling moesten de kleine Tharu-boeren gaan betalen voor het land waarop ze werkten. Als de oogst niet genoeg opleverde, ontstonden er schulden die werden afbetaald door jonge meisjes als werkster bij de landeigenaren te laten werken. “Het is een ingewikkeld systeem. Zelfs als de boeren wel iets betalen voor het land zullen de landeigenaren zeggen dat het te weinig is. Op deze manier kunnen ze de kinderen als werkster houden”, vertelt Urmila.

Het leven van een kind?
Twaalf jaar werkte Urmila als kindslaaf, van haar zesde totdat ze bijna achttien was. Op dat moment werkte ze in haar tweede huis in Kathmandu. Ze vond het daar verschrikkelijk. “In het eerste huis waar ik woonde was het eten goed en waren er kinderen waar ik contact mee had. In het andere huis had ik niet eens de kans om naar buiten te gaan.” Urmila maakte lange dagen. Ze stond op voordat het licht werd en ging elke dag na elven slapen als iedereen al in bed lag. Ze moest schoonmaken, de kinderen naar school brengen en hun eten maken. Zelf mocht ze niet naar school, niet spelen, had ze geen vriendinnen en zag ze haar familie jaren niet. “Ik hield van spelen”, zegt ze zachtjes. “Maar ik mocht niet met hun kinderen spelen.”

In 2002 werd het Kamalari-systeem door de Nepalese overheid verboden, maar in de praktijk veranderde er weinig. Tot op de dag van vandaag worden meisjes van 6 en 7 jaar als slaaf uitgeleverd aan andere families. Urmila was al 17 jaar oud toen ze er achter kwam dat deze regel bestond. Ze zag op televisie een stuk over de slechte behandeling van Kamalari’s in Nepal. Ondertussen hadden verschillende organisaties Kamalari’s uit de zelfde buurt bevrijd, maar Urmila niet. Later dat jaar zag ze haar broer op de televisie lopend in een demonstratie in Kathmandu. Een dag later hoorde ze haar bazin een telefoongesprek voeren met haar broer. Urmila smeekte om te worden vrijgelaten. Mede met hulp van haar broer en verschillende organisaties werd ze vrijgelaten. Ze kwam terecht bij het Indentured Daughters Program waar ze opgevangen werd en inhaalonderwijs kreeg.

Het bevrijden van de meisjes
Nu heeft Urmila haar eigen organisatie: Freed Kamalari Development Forum. Ze organiseren toneelstukken en discussies om ouders en landeigenaren bewust te maken van de mensonterende kanten van het systeem. Daarnaast gaat de organisatie langs deuren om informatie te delen en meisjes te bevrijden. “We leggen aan de ouders en landeigenaren uit dat kinderen en meisjes rechten hebben. Ze horen niet te werken, maar horen naar school te gaan”, legt Urmila uit. Kamalari-meisjes gaan vaak niet naar school en doen te zwaar werk voor hun leeftijd. Soms worden ze zelfs misbruikt, omdat ze door mannen gezien worden als minderwaardig.
Urmila en haar organisatie proberen de ouders te overtuigen hun kind terug te halen. Vaak worden de meisjes meteen vrijgegeven. Hoewel Kamalari een cultureel geaccepteerd systeem is bij de Tharu, is het volgens de wet verboden. Veel mensen in Nepal willen hun goede status behouden en werken daarom mee als er een organisatie voor de deur staat.
Als de landeigenaren niet meewerken, gaan ze ook met hen rond tafel zitten. Sinds 2013 worden regelmatig politie en advocaten meegestuurd als organisaties langs landeigenaren gaan om de meisjes terug te halen. “Sommige landeigenaren zijn woedend dat we de meisjes op komen halen. Soms beginnen ze te slaan en te vechten. Door de aanwezigheid van politie protesteren mensen minder snel”, zegt Urmila.

Vrijheid, school en familie
Als de meisjes zijn vrijgelaten worden ze teruggebracht naar hun familie, als ze die hebben. Sommige meisjes komen terecht in een van de opvanghuizen die zijn opgezet met steun van Plan Nederland. Alle opvanghuizen zijn gebouwd naast een school waar de meisjes hun onderwijsachterstand in kunnen  halen. Eén van die opvanghuizen zorgt momenteel voor 103 meisjes. “Meisjes die te oud zijn voor school krijgen training en nascholing. De meisjes die geen ouders meer hebben, of wiens ouders te arm zijn om voor ze te zorgen, kunnen terecht in een van de opvanglocaties”, legt Urmila uit.

De Nepalese overheid geeft studiebeurzen weg, maar slechts op hele kleine schaal. Om het Kamalari-systeem echt af te schaffen is er volgens Urmila veel meer geld nodig. “Veel meisjes worden bevrijd met hulp van organisaties, soms door de overheid. Maar al deze meisjes worden daarna niet meer geholpen”, zegt Urmila. “Sommigen krijgen een training van een paar maanden aangeboden, maar dat is niet genoeg. Er zijn geen lange termijn projecten die de meisjes helpen hun toekomst op te bouwen.”

Meer dan een activiste
Nepal moet nog grote stappen nemen op het gebied van kinderrechten. Zeker als het aan Urmila ligt. In Nepal bestaan wetten die het Kamalari-systeem verbieden. Bovendien heeft de Nepalese regering het VN-kinderrechtenverdrag getekend. Urmila wil naast activiste ook advocaat worden om het onrecht te kunnen bestrijden. “Ik heb dingen meegemaakt als Kamalari waarvan ik niet wil dat de volgende generaties die nog meemaken. Als advocaat kan ik zorgen dat de wetten in Nepal op een goede manier worden ingezet.”

De NTR heeft een korte documentaire over Urmila gemaakt.