Onze bevindingen tonen aan dat gasvormig kwik, uitgestoten door de verbranding van kolen, mijnbouw en andere industriële processen in de geïndustrialiseerde wereld, tot duizenden kilometers verderop kan worden teruggevonden.
In de Arctische gebieden wordt het gas in de bodem van de toendra afgezet en vandaar stroomt het uiteindelijk naar de oceaan, waardoor het dierenrijk en de mensen in de regio worden bedreigd.
““Wie lange tijd wordt blootgesteld aan kwik heeft meer kans op neurologische aandoeningen en hart- en vaatziekten.”
De wereld rond
De uitstoot van kwik kan verschillende vormen aannemen. Kwik in oxidatietoestand wordt veelal weggespoeld uit de atmosfeer door de regen, dicht bij de emissiebron. Gasvormig kwik blijft echter veel langer in de atmosfeer en kan op die manier de wereld rondreizen.
In het noordpoolgebied zijn er hoge niveaus van kwikvervuiling aangetroffen in witte dolfijnen, ijsberen, zeehonden, vissen, zeearenden en andere vogels. Dit betekent dat ook mensen getroffen zijn, met name de Inuit, de lokale bevolking die grotendeels afhankelijk is van de jacht en de visvangst. Wie lange tijd wordt blootgesteld aan kwik heeft meer kans op neurologische aandoeningen en hart- en vaatziekten.
Van de atmosfeer tot in de grond
Als dat kwik dan via de bodem wordt meegevoerd naar de oceanen, belandt zo per jaar 50 tot 85 ton kwik in de wateren ter hoogte van de Noordpool.
In het water veranderen deze restanten in een zeer giftige vorm van organisch kwik en dat komt via de zeedieren ook in de voedselketen terecht.
““Wetenschappers en beleidsmakers moeten een beter begrip hebben van de werking van dit mechanisme en de impact ervan op het milieu.”
40 graden onder nul
De gegevens van ons onderzoek werden het hele jaar door verzameld, een hele opdracht op een plaats waar de winters lang en donker zijn en de temperatuur met gemak tot 40 graden onder nul kan zakken. De zomers vormen ook een uitdaging, vooral door de invasie van de muggen.
We hadden ons lab opgezet op de toendra en bezochten het regelmatig om de instrumenten te kalibreren en te onderhouden en om er samen te werken met collega’s van Toolik Field Station, een onderzoeksstation dat wordt beheerd door de universiteit van Alaska in Fairbanks. We deden metingen van alle belangrijke vormen van kwik in verschillende omgevingen: de atmosfeer, sneeuw, regen, planten, korstmossen, mossen de bodem van de toendra en de permafrost.
Verschillende instrumenten maakten het gelukkig ook mogelijk om de metingen vanop afstand uit te voeren en te controleren.
Kwikverdrag
Het verdrag beschrijft de uitfasering van kwik in producten zoals batterijen, sommige lampen, cosmetica en pesticiden. Ook moeten de lidstaten de uitstoot van kwik in kolencentrales, afvalverbranding en aanverwante industriële processen verminderen of elimineren, net als het gebruik van kwik in kleinschalige goudwinning en in de chemische sector.
Na deze studie wil ik verder onderzoeken of gasvormig kwik ook een dominante vorm van vervuiling is in andere afgelegen landen via het mechanisme van opname door planten. Wetenschappers en beleidsmakers moeten een beter begrip hebben van de werking van dit mechanisme en de impact ervan op het milieu. Het Minamataverdrag vormt een prima raamwerk, nu hebben landen de wetenschappelijke kennis nodig om dit gif effectief te gaan beperken.
Bron: The Conversation
