‘Eco-elite? Ik wil dat iedereen verdient aan schone energie’

Ze koppelt mensen aan de toenemende vraag naar (technische) werknemers voor de energietransitie. “Mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt opleiden en klaarstomen voor een betaalde baan in die sector is het doel.” Want die groep wordt een beetje vergeten, vindt ze, in het mooie toekomstplaatje van de energietransitie. “Terwijl: we hebben die mensen nodig! Met meer handen kunnen we de transitie versnellen, veel sneller méér CO2 besparen.”

“Om mensen te bereiken en iets voor ze te kunnen betekenen, moet je begrijpen hoe een wijk in elkaar zit. Ik heb me eerst alleen maar gericht op kennismaken, mensen opzoeken, een band opbouwen. Dat ging eigenlijk best makkelijk, ze vonden het leuk dat we kwamen. Maar wat we ook hoorden: ‘zeker weer zo’n organisatie die daarna weer snel weg is’.

In BoTu zijn veel organisaties actief om de situatie van mensen sociaaleconomisch te verbeteren. Maar na de looptijd van een project vertrekken ze vaak weer en vallen sommige mensen in een gat. Wij willen in de wijk blijven, werken met mensen uit de wijk, dat is het verschil. Uiteindelijk moet WijkEnergieWerkt draaien op de werknemers uit de wijk en kan ik me bijvoorbeeld gaan richten op een nieuwe wijk.”

Dit project voert WijkEnergieWerkt uit in samenwerking met de Rotterdamse energiecoöperatie Blijstroom, die voor de aanleg van het nieuwste zonnedak dus een sociale onderneming koos. Het werk op de basisschool is een voorbeeld van hoe Van Linschoten projecten aanpakt: ze zoekt samenwerking met andere organisaties en het draait om duurzaamheid én een sociaal karakter. Maar WijkEnergieWerkt is ‘wel gewoon een bv’. “Als we ooit winst gaan maken, dan krijgen de werknemers – de energieklussers en de installateurs – een groot deel daarvan uitbetaald, zodat het geld in de wijk blijft.”

“Zo interessant hoe het allemaal werkt. Ik leer superveel. Ook van iedereen bij wie we thuiskomen. Zo merken we dat voor veel mensen het sociale aspect belangrijk is. Toen we een keer weggingen bij een mevrouw, vroeg ze of we het volgende bezoek weer met zijn tweeën kwamen. Ik zei dat mijn collega het dan wel alleen af zou kunnen, waarop zij antwoordde: ‘dan kom je toch alsnog om thee te drinken?’

Die tijd en dat contact proberen we echt te maken. Dat maakt het voor ons en voor de bewoners veel leuker! In het begin sloegen we iets lekkers af, met het idee dat we moesten doorwerken. Maar als je het wel aanneemt, wordt de sfeer gelijk vriendschappelijker en het contact voor iedereen prettiger. Nu slaan we geen koekje meer af, haha.”

En uiteindelijk moet het een ‘schaalbaar concept’ worden. Een formule die overal kan worden toegepast, maar wel helemaal toegespitst is op de wijk waarin ze wordt uitgerold. In Breda zijn er bijvoorbeeld al plannen. En iedereen mag WijkEnergieWerkt nadoen, zegt ze. Maar: “We zijn nog in de beginfase, de projecten die we doen zijn nog kleinschalig. Werken met energieklussers was eigenlijk het ‘prototype’, en ook met het zonnepanelenproject leren we weer veel.”

Met startkapitaal van de gemeente en een finaleplek van de ASN Wereldprijs, die de organisatie vorig jaar in de wacht sleepte, kon WijkEnergieWerkt de eerste projecten financieren en binnenhalen. In de toekomst hoopt Van Linschoten dat gemeenten, provincies en woningbouwverenigingen WijkEnergieWerkt in zullen schakelen voor energieprojecten op wijkniveau, om daar de energietransitie sociaal te maken en te versnellen. Zo ver is het nog niet, maar Van Linschoten heeft er alle vertrouwen in. “De energietransitie moet iets moois zijn voor ons allemaal.”