Remco Boxelaar (29) heeft tal van verhalen verzameld in de jaren dat hij in de corporate sector werkt. Het is een wereldje dat nog verre van inclusief is voor queer personen; hij kan het weten. Die jonge starter van de nagellak, dat was hijzelf, en het consultancybureau in kwestie zou hem later de functie van projectleider Diversiteit & Inclusie geven.
Dat smaakte naar meer; toen ook andere organisaties zijn advies vroegen, richtte hij zijn eigen bedrijf op: Corporate Queer. Daarmee helpt Boxelaar, zelf ‘genderfluïde’, bedrijven een veilige werkomgeving voor lhbti+-medewerkers te creëren. Tegelijkertijd biedt het platform queer werknemers de kans om elkaar te ontmoeten, online hun ervaringen te delen en zo een rolmodel te zijn voor starters en studenten.
“Queer mensen zouden niet moeten hoeven kiezen tussen zichzelf en hun carrière
Grijze pakken en ongepaste grappen
Later realiseerde ik me dat ik me ook niet 100 procent comfortabel voel bij wat we in onze maatschappij als mannelijk verstaan. Daarom noem ik mezelf ‘queer’: zowel mijn seksualiteit als mijn genderidentiteit wijken af van de norm. Sommige mensen, ook binnen de community, vinden het maar ingewikkeld: voor hen ben ik homo, verder moet ik niet te moeilijk doen.”
Na zijn master werkte Boxelaar een jaar als model in Parijs. Vanwege zijn androgyne uiterlijk werd hij voor zowel mannen- als vrouwenshows geboekt. Terug in Nederland scoorde hij zijn eerste baan bij het consultancybureau; dat was een andere wereld. “Bijna iedereen om me heen was man, wit, droeg een grijs pak, blauw overhemd en een stropdas. Ik dacht: what’s going on? Waarom hebben we met z’n allen besloten dat dit is hoe professionaliteit eruitziet?”
Ook kreeg hij ongepaste grappen en opmerkingen te verduren van collega’s, zoals de vraag wie ‘het vrouwtje in de relatie was’ of de opmerking: ‘jouw leaseauto is groot genoeg voor adoptiekindjes’. Andere collega’s die van de norm afweken, vanwege hun huidskleur of een beperking, ervoeren hetzelfde. Boxelaar stapte naar de directeur en werd niet veel later projectleider Diversiteit en Inclusie – een functie die daarvoor nog niet bestond.
Ondertussen begon Boxelaar vrienden en kennissen te verzamelen die in hetzelfde schuitje zaten. “Ik merkte dat die gesprekken ons hielpen om ook op de werkvloer opener te worden. Sommigen kwamen eindelijk uit de kast naar hun collega’s. Ik dacht: zo kunnen we verandering creëren, als we overal pionnetjes hebben die openlijk queer zijn.”
“Hoe kun je er ‘professioneel’ uitzien én de ruimte krijgen om af te wijken van de gendernorm?
“Uiteindelijk gaat dat om de vraag: hoe kun je er ‘professioneel’ uitzien en tegelijk de ruimte krijgen om af te wijken van een gendernorm die zo sterk aanwezig is in onze samenleving? Waar ik heel blij van word: ABN AMRO heeft na onze training over dresscode een ‘mix & match’-optie gegeven in de voorheen binaire mannen- en vrouwencollectie voor bankkantoren. Dat geeft me kippenvel: die keuzevrijheid is zo’n vooruitgang.”
Schijntolerantie
Sterker nog, door het er niet over te hebben, worden werkgevers blind voor discriminatie, zegt Boxelaar – binnen het bedrijf, maar ook bijvoorbeeld bij klanten. “Toen ik te gast was bij een frisdrankfabrikant vroeg ik: stel, een homoseksuele accountmanager gaat naar een horecazaak waar de eigenaar iets tegen homo’s heeft. Is de klant dan koning, of kom je op voor je werknemer? De meesten kozen gelukkig voor dat laatste, maar het vraagt wel lef; je loopt omzet mis.
En soms zijn het de queer werknemers zelf die het niet durven aankaarten. Zo kunnen ze zelfs naar een land gestuurd worden waar hun seksualiteit strafbaar is. Daarom is een open en veilige bedrijfscultuur zo belangrijk, waarin mensen uit de kast durven komen: dan kunnen ze, zonder gevolgen voor hun carrière, aangeven dat ze in zo’n land liever niet gaan wonen.”
“Queer mensen zeggen: 'Ik probeer het niet eens op de Zuidas, ik lijk op niemand'
Bovendien zijn de mensen in die talks een rolmodel, zeker als ze topfuncties bekleden. “Ik ken te veel mensen die zeggen: ik probeer het niet eens op de Zuidas, want ik word toch nooit partner, die zien er niet uit zoals ik. Maar neem de vrouw die werd afgewezen vanwege haar vrouw. Zij stapte over naar een ander bedrijf, waar ze wél een topfunctie kreeg. Nu kan niemand haar iets maken. Dat soort verhalen wil ik laten horen, om het roze plafond te doorbreken. Let’s add some queerness to the boardroom.”
Dit artikel verscheen eerder op OneWorld.nl op 1 december 2020.
