Zonder verdoving
Ik weet niet meer hoe oud ik was toen ik werd besneden. En ik herinner me ook niet meer of ik er toen heel veel last van had. Maar ik weet nog precies hoeveel pijn ik had toen ik voor het eerst ongesteld werd, en alle keren daarna. Ik had zoveel pijn, dat ik dagen niet naar school kon. Dat vond ik nog het ergste, want ik was vastbesloten om mijn eindexamen te halen en een voorbeeld te zijn voor andere meisjes.
Op mijn huwelijksdag moest mijn vagina worden opengesneden. Kun je je mijn pijn voorstellen toen mijn ouders, mijn echtgenoot en ikzelf werden geconfronteerd met het feit dat ons huwelijk niet kon worden geconsumeerd zonder operatie? Een traditionele besnijder was gekomen om mijn vagina open te snijden, zonder verdoving, op de kale vloer van een toilet. De pijn was ondraaglijk en de schaamte ook. Maar ik moest het accepteren en gehoorzaam zijn.
Nutteloze pijn
Toch valt dat allemaal in het niet bij de pijn die ik voel als ik denk aan mijn twee oudste dochters. Ik heb niet kunnen voorkomen dat zij ook zijn besneden en heb hen niet kunnen behoeden voor alle nutteloze pijn van besnijdenis. Het was onmogelijk in die tijd. Ik had niet de kracht, niet de kennis en niet de overtuigende argumenten om tegen de wil in te gaan van mijn ouders en schoonouders om hun kleindochters te laten besnijden. Maar bij mijn drie jongste dochters is het me wél gelukt, ook al was dat niet gemakkelijk.
Mijn eigen ervaringen hebben me gevormd. Ik geloof met hart en ziel dat het ‘t waard is te vechten tegen besnijdenis en vóór een niet-besneden generatie meisjes in de nabije toekomst. Ik hoop dat mannen en vrouwen van mijn generatie geen grootouders en schoonouders worden, die hun kinderen onder druk zetten om hun kleindochters te verminken. Ik zal er alles aan doen om dat te voorkomen!
Verder lezen?
Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?
Word abonnee
- Digitaal + magazine — € 8,00 / maand
- Alleen digitaal — € 6,00 / maand