Ontspannen mensen, natuurlijk door die handige opbergers waardoor hun huishouden nooit op een uit de hand gelopen echtelijke ruzie lijkt
Toen stuitte ik op een pagina waarop een dame met een wasmand te zien was. Naast haar op de grond zat een klein meisje te spelen. De begeleidende tekst was: ‘Er zijn nou eenmaal dagen dat je er iets minder fantastisch uitziet – met vitrage voor de spiegel zie je daar niets van.’
In mijn hoofd maakte ik de balans op. Ik ben een vrouw in dit land, gewoon een vrouw. Ik heb drie broers die op dezelfde manier werden opgevoed als ik. Ik kon gaan studeren wat ik wilde. Mijn partnerkeuze maak ik zelf en ook wanneer deze keuze matig uitpakt, krijg ik de onvoorwaardelijke steun van mijn familie. Ik kan besluiten om nooit kinderen te krijgen, of om er zonder partner aan te beginnen. Ik zou kunnen trouwen met een vrouw of met een man of helemaal niet. Elke dag ben ik dankbaar voor deze vrijheden.
Ik realiseer me namelijk dat wanneer ik in een andere familie was geboren in een ander land, mijn leven er heel anders uit had kunnen zien. Dat ik bijvoorbeeld getrouwd zou zijn met een man die ik pas twee keer gezien had. Of dat ik een slaaf zou zijn in het huishouden van mijn schoonfamilie. Dat ik geen enkel besluit zelf zou mogen nemen, zelfs niet over mijn eigen lichaam.
Maar wat ik me vooral realiseerde toen ik door die IKEA-gids bladerde, is dat waardevolle vrijheden met grote aandacht behandeld moeten worden. Ik wens dat alle vrouwen en meisjes de kansen en rechten krijgen die ik heb gekregen. De catalogus herinnerde me eraan dat het werk nooit af is. Zelfs niet in een wereld die door Scandinavische marketeers werd gecreëerd.
We mogen niet denken dat we klaar zijn in dit land, dit deel van de wereld
Ik weiger te accepteren dat het normaal is om een vrouw te suggeren de spiegel te bedekken omdat ze er ‘niet zo fantastisch uitziet’. Een foutje, een grapje misschien. Maar voor mij is het een herinnering dat we nooit achterover mogen leunen wanneer het gaat om vrouwenrechten of om hoe we met vrouwen omgaan. We mogen niet denken dat we klaar zijn in dit land, dit deel van de wereld.
Maar natuurlijk gaat het niet alleen om vrouwen hier. Het gaat om mensen. We hebben iedereen nodig. We hebben onze moeders, zussen, vaders, broers, echtgenoten, LGTBQ vrienden nodig- iedereen. We moeten moedig zijn. Want anderen mogelijkheden tot groei ontzeggen, is een manifestatie van een akelige, verlammende emotie: angst. Angst om achtergelaten te worden, het niet bij te benen. Maar ook de angst voor hoe groot je zelf zou kunnen groeien wanneer je het maar toe zou staan.
Laten we moed onze grondhouding maken. Dat we moedig genoeg zijn om onszelf en anderen het beste geven, ook al weten we niet wat toekomst brengen zal. Ik wil moedig zijn. Want zonder moed zouden we nooit in staat zijn om het allerengste, belangrijkste van allemaal te kunnen doen: liefhebben.