‘Ouder worden is een privilege dat ik koester’

Ik stond voor de spiegel in mijn nog nooit gedragen zwarte minirokje en appte mijn dochter een foto van mezelf.
“Kan dit nog?” vroeg ik haar.
“Ja, je ziet er hartstikke jong uit!”
Ze had gelijk. Ik maakte me nooit druk over of een bepaald kledingstuk wel ‘kan’, alleen of het gepast was voor de gelegenheid. Maar sinds kort is er iets veranderd; ik ben 50-plus én oma.

Hoewel ik mijn dochters oordeel aannam, voelde ik me de hele dag opgelaten in het korte kledingstuk. Ik voelde me te bloot, alsof ik de aandacht op mezelf wilde vestigen: kijk mij eens jeugdig zijn. Integendeel, ik verlang er wel eens naar om onzichtbaar door het leven te gaan. Tegelijkertijd verwonderde ik me over mijn eigen oppervlakkige gepieker. Was ik niet die volwassen, zelfverzekerde vrouw die blij is met haar spiegelbeeld en sowieso vindt dat uiterlijk er niet toe doet? Ja, dat was ik.

Maar ik ben ook die vrouw die onlangs 54 is geworden. In de media lees ik wat je allemaal kunt doen aan je ouder wordende huid, want er jong uitzien staat schijnbaar gelijk aan aantrekkelijk zijn. Generatiegenoten van me worstelen met hun veranderende uiterlijk en nemen een fillertje hier en een botoxje daar.

Ik krijg regelmatig te horen dat ik er jong uitzie. Dan zeg ik: Dank je. Maar het is helemaal niet mijn verdienste. Ik zou liever worden aangesproken op de ervaringen en wijsheid die ik bij me draag. Ik groeide op met (Surinaamse) oudere zussen, tantes en een moeder die zich bij elke levensfase wentelden in de verworven wijs- en vrijheden en mij meegaven dat er waarde zit in ouder worden.

Oud(er) worden is een privilege dat ik koester. Ik wil vieren dat ik al zo’n tijd mag leven en aandacht besteden aan dingen waarin nog een wereld te winnen valt. Het taboe op de overgang doorbreken bijvoorbeeld, het gebrek aan medisch onderzoek gebaseerd op het vrouwelijk lichaam onder de aandacht brengen, én het feit dat vrouwen aan hun oude dag beginnen met een pensioenkloof van 40 procent ten opzichte van mannen.

Ik zou dus willen dat ik me er niets van zou aantrekken, van er ‘jeugdig uit moeten zien maar ook weer niet té jeugdig’. Maar blijkbaar was ik daar voor die spiegel niet immuun voor. Het korte rokje ligt sinds de laatste keer ongedragen in mijn kast. En dat is oké.

Deze column verscheen in maart 2025 in OneWorld Magazine.