‘Vertellen dat ik hiv had voelde als een tweede coming out’

Samen met zijn bejaarde kat Ukkie woont Remy in Haarlem, maar hij is geboren en getogen in een klein dorp in Limburg. Hij was het nakomertje in een doorsnee gezin met drie kinderen. De dagen bracht hij veelal buiten door, in het nabij gelegen bos. “Ik was een rustig kind, een beetje een einzelgänger. Met mijn twee broers, die een stuk ouder waren, ging ik niet veel om. Zij hielden van stoere dingen doen, luisterden naar Metallica. Daar had ik niet veel mee. Ik was graag op mezelf en had niet veel vriendjes. Ik kon mezelf goed vermaken en was echt een dromer.”

Zijn ouders hebben hem altijd alle vrijheid gegeven om zichzelf te zijn. Toen hij rond zijn tiende stoeide met zijn seksualiteit en zich afvroeg of hij op jongens of meisjes viel, zei zijn moeder: ‘Maak je niet druk. Je komt er vanzelf wel achter en dan kun je het gewoon zeggen, dat is geen probleem’. Een paar jaar later, toen hij veertien was, kwam hij uit de kast. “Dat zie ik als mijn eerste coming out. Vertellen dat ik hiv had voelde als een tweede coming out.”

“Ik liet me regelmatig testen, dat is wel normaal in de homogemeenschap als je wisselende contacten hebt. Ik wist in dit geval dat ik risico had gelopen, maar ik had geen klachten, dus toen ik te horen kreeg dat ik hiv had kwam het toch onverwacht. De arts zei meteen: ‘Je gaat er niet dood aan.’ Ik ben zelf verpleegkundige dus medisch gezien wist ik wel wat van hiv, maar op dat moment weet je even helemaal niets. Ik was helemaal lamgeslagen. Je belandt in een soort waas en het kost tijd om het nieuws een plek te geven.”

Het virus nam Remy’s leven over. “In het begin zat het echt dag en nacht in mijn hoofd. Ik was continu gefixeerd op hiv en de medicijnen die ik moest innemen. Bij elke verkoudheid dacht ik: dit is het, dit is de hiv! Ik vond mezelf af en toe heel zielig. Ik heb me echt down gevoeld. Zo van: ik heb het zelf gedaan en nu zit ik ermee.”

Maar de diagnose werkte ook als een wake-up call. Het is een reden geweest om meer te reflecteren op zijn leven. Hij besluit om meer in het hier en nu te leven. “Hiv zet je met beide benen op de grond. Wat doe ik nu? Waar sta ik in het leven? Ik ga bewuster met mijn gezondheid om en ik ben mijn vrienden meer gaan waarderen. Zij waren er altijd voor mij en hebben me nooit afgewezen. Het is gek, maar als je iets persoonlijks vertelt wat zo’n impact heeft, dan schept dat een band en wordt het vertrouwen groter.”

Voordat Remy zijn diagnose kreeg kwamen niet zijn vrienden, maar zijn carrière op de eerste plaats. “Ik vond status en carrière heel belangrijk. Ik wilde meer geld verdienen en elke keer hogerop komen. Van verpleegkundige naar projectleider, naar teamleider en uiteindelijk manager. Vlak voordat ik te horen kreeg dat ik hiv had was ik leidinggevende in de ouderenzorg. Ik had de leiding over een groot team, maar het was eigenlijk een klotebaan. Ik had altijd de ambitie om hogerop te komen maar die ambitie is helemaal verdwenen. Ik wil gewoon doen wat ik leuk vind.”

Zijn baan in de ouderenzorg gaf Remy op om als verpleegkundige bij de SOA-kliniek te werken. Hij legt uit dat zijn hiv hier soms zelfs in zijn voordeel werkt. “Het kan je helpen contact te leggen, als je zelf de diagnose hiv aan iemand moet geven. Dat is af en toe wel gek om te doen. De eerste keer vond ik het heel confronterend. Ik zag mezelf zitten. Nadat ik die diagnose gaf moest ik echt naar buiten; even een luchtje scheppen.”

“Ik zou graag een vriend willen, maar relaties vind ik lastiger dan losse sekscontacten. Het zou het makkelijkst zijn als ik iemand ontmoet die ook hiv-positief is, zodat het geen probleem is in de relatie. Er is toch altijd de angst dat je hiv overdraagt en je partner besmet. Theoretisch weet ik dat het niet mogelijk is om het virus over te dragen als je een monogame relatie hebt en, zoals ik, je medicijnen inneemt, maar ik denk toch dat het een belemmering kan zijn. Als ik nu seks heb speelt het altijd mee. Als je van iemand houdt is die angst groter dan wanneer je iemand ontmoet via Grindr.”

Een relatie is voor Remy nu nog geen belangrijk onderwerp. Belangrijker vindt hij het om het stigma rondom hiv tegen te gaan. “Ik zou willen dat mensen er opener over zijn. Blijkbaar kan dat niet voor iedereen, dat vind ik zonde. Heb het erover met elkaar.”

Dit interview werd in 2016 afgenomen. De achternaam van Remy is bekend bij de redactie.