Vandaag herdenken we vermoorde sekswerkers

Ridgways woorden waren pijnlijk raak. Twintig jaar lang bleef hij onbestraft, ook al opereerde hij recht in het vizier van rechercheurs. Annie Sprinkle, een van de oprichters van IDEVASW, schreef daarover: “Geweldsmisdrijven tegen sekswerkers blijven ondergerapporteerd, onbesproken en onbestraft. Er zijn echt mensen die er niet om geven wanneer sekswerkers slachtoffer worden van haatmisdrijven, wanneer we worden geslagen, verkracht of vermoord.”

Daarom was het tijd voor een jaarlijkse internationale gedenkdag. “Ik wilde mijn whore sisters gedenken die zo gruwelijk en onnodig waren gestorven. Ik gaf er wél om, en ik wist dat anderen dat ook doen. In whore pride solidarity, Annie Sprinkle.”

Woede ontsproot in Frankrijk en daarbuiten. In Parijs marcheerden honderden sekswerkers, lhbtqia+-activisten en supporters op straat met witte rozen, scanderend “Trans assassinée, État complice!” Dit betekent “Een transgender vrouw is vermoord, de staat is medeplichtig.”

“Deze wet is 100 procent verantwoordelijk voor Vanesa’s dood,” zegt de Franse Giovanna Rincon, transrechtenactivist en voormalig sekswerker. Ze vertelt dat er een paar jaar geleden zelden werd gewerkt op de afgelegen, gevaarlijke plek in Bois de Boulogne, waar Vanesa Campos werd vermoord. Om politiecontroles te vermijden, gebeurt dat nu wel.

De onderzoekers concluderen ook dat het effect van criminalisering op sekswerkers niet gelijk is verdeeld. Het handhaven van repressieve wetgeving richt zich namelijk vaak op specifieke groepen zoals transgender werkers, migranten en vrouwen van kleur.

Dat deze kruisende vormen van stigma en discriminatie het risico vergroten op fataal geweld, blijkt onder meer uit onderzoek naar moorden op transgender mensen. Niet alleen is het aantal moorden op transgender mensen alarmerend hoog, 88 procent van de slachtoffers in Europa deed sekswerk. En 43 procent van de slachtoffers had een migratieachtergrond.

“Ze gingen nog bediscussiëren of het wel echt aanranding kon zijn omdat ik een prostituee ben,” vertelt een sekswerker die meedeed aan het onderzoek. Een andere respondent vertelt dat haar aangifte van verkrachting werd geweigerd. Ze was immers vrijwillig naar het huis van de klant gegaan.

Een zelfstandige escort in het onderzoek vertelt: “Waarom ik het eng vind om aangifte te doen? Natuurlijk wil ik geen Belastingdienst op mijn stoep [lacht]. Of dat mijn nummer overal bekend wordt. Voor mijzelf maakt het niks uit, maar ik heb een dochter van acht. Ik wil niet dat zij hiermee op school gepest wordt. Dus ik denk een beetje aan haar. Ik bescherm haar voor mijn werk.”

Een sociaal stigma kan ook op deze manier grote gevolgen hebben. Zo merkt een sekswerker in hetzelfde onderzoek op dat ze niemand heeft verteld dat ze sekswerk doet. Mocht er iets gebeuren, dan weet niemand waar ze is.

Vijftien jaar na de eerste International Day to End Violence Against Sex Workers komen sekswerkers ook dit jaar weer samen op 17 december, inmiddels wereldwijd. Om slachtoffers te gedenken én om actie te voeren tegen de oorzaken van het structurele geweld dat we meemaken. Stop criminalisering. Stop geweld.