Edwin Smit Beeld: Judith Tielemans
Achtergrond, Interview, Fotoreportage

Gay en christen zijn, dat kan gewoon

Fotojournalist Judith Tielemans en journalist Esther Samuel portretteerden de bezoekers van de Evangelische Roze Vieringen, een kerkdienst waar lhbti’ers welkom zijn.

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Homo en christen zijn is zelden een makkelijke combinatie. Lhbti’ers mogen in verschillende kerken nog altijd geen functie bekleden of worden uitgesloten van tradities. Bij de Evangelische Roze Vieringen is dat anders, daar mag iedereen meedoen.
‘Ik wil geen tweederangs kerkganger zijn, daar geloof ik niet in’

Erik van der Waal (47)

Erik van der WaalBeeld: Judith Tielemans
Het geloof is altijd belangrijk geweest voor Erik van der Waal. Vroeger werkte hij voor zendingsorganisatie Jeugd met een Opdracht en gaf hij leiding aan een Evangeliegemeente. “Je kon daar wel homo zijn, zo lang je er niets mee deed.” Dit is een overtuiging die breed gedeeld wordt door christenen en gaat ervan uit dat wie homoseksualiteit praktiseert, bewust kiest voor een zondige levensstijl. Ook Erik dacht er aanvankelijk zo over. “Ik kan die mensen niet echt iets kwalijk nemen. Mezelf wel, dat ik toen niet verder keek dan wat mij daar geleerd werd.” 

In die periode begeleidde Van der Waal een jongen uit zijn kerk die uit de kast kwam, en adviseerde hem een andere kerk te zoeken. Daarop vroeg de jongen Van der Waal waarom hij dat dan zelf niet deed. Dat zette hem aan het denken: hij legde zijn taken in de kerk neer en kwam uit de kast. Desondanks bleef hij een trouwe bezoeker. “Maar toen kreeg ik een vriendje en mocht ik niet meer aan het avondmaal1 deelnemen. Ik wilde geen tweederangs kerkganger zijn. Daar geloof ik niet in.”

Ik kon homo zijn zolang ik daar niets mee deed

Nu bezoekt hij maandelijks de Evangelische Roze Vieringen (ERV), waar hij zich wél thuis voelt. “Het stadium waarin wordt nagedacht over de vraag of homoseksualiteit goed of slecht is, zijn ze hier allang voorbij.” Hoewel de naam doet vermoeden dat de vieringen een evangelisch karakter hebben, is het volgens Van der Waal meer een mengelmoes van stromingen. Mensen met diverse kerkelijke achtergronden komen in de Amsterdamse Keizersgrachtkerk samen. “We focussen niet op de verschillen, maar op het gemeenschappelijke: geloven in God en in Jezus.”

Dat hij bij de ERV niet ‘anders’ is, werd voelbaar toen hij met zijn toenmalige vriend voor het eerst bij een Pride-dienst was: een bijeenkomst in het teken van het gelijknamige evenement in Amsterdam. Daar konden de twee hand in hand lopen en elkaar een kus geven. “Zoals andere kerkgangers ook doen. Het voelde als een bevrijding en het raakte me.” Een ander emotioneel moment voor Van der Waal was de eerste keer dat zijn vader naar een roze viering kwam. Die vond het pijnlijk om te ondervinden dat christelijke lhbti’ers een eigen plek nodig hebben om samen te komen. “Toen hij dat uitsprak en erkende brak er iets in mij.”

‘Ik dacht dat ik de enige man was die zulke dingen deed’

Massa Koné (38)

Massa Koné Beeld: Judith Tielemans
Massa Koné’s eerste homoseksuele ervaring zorgde voor slapeloze nachten die wel drie maanden aanhielden. ‘Waarom heb ik dit gedaan?’ vroeg hij zich af. ‘Ben ik wel normaal?’ En: ‘kan God mij wel accepteren?’ “Het was een geheim dat ik in mijn hart meedroeg.” Een tijd van voorzichtige nieuwsgierigheid volgde: langzaamaan en in het verborgene leerde hij andere homomannen kennen. Het hielp hem realiseren dat hij niet alleen is. “Ik dacht altijd dat ik de enige man was die zulke dingen deed.”

In die tijd woont Koné nog in Ivoorkust, waar volgens hem niet over het onderwerp wordt gesproken. “De mensen zijn hypocriet. Veel van hen zijn gay, maar houden dat geheim. Afrikanen doen alsof homoseksualiteit alleen iets voor witte mensen is.” Hij besluit dan ook om zijn gevoelens voor zich te houden, maar op een dag verraadt iemand hem bij zijn ouders. “Ik heb jullie zoon met die homoseksuele man gezien, werd er gezegd. Sindsdien heb ik geen contact meer met mijn familie.” Koné ontvlucht de verdrietige situatie en vraagt asiel aan in Nederland.

Mijn familie heeft het contact verbroken

Dat is inmiddels acht jaar geleden. In het begin bezocht de gelovige Koné af en toe een katholieke kerk, waar hij zich prettig voelde. Hij leerde nieuwe mensen kennen, waaronder ook andere homoseksuele mannen, en gaat weleens naar gaybars. Maar dat er ook een kerk speciaal voor LHBT’ers is, dat wist hij niet. Zijn contactpersoon van het Wereldhuis nam hem op een dag mee naar een roze viering in de Keizersgrachtkerk. Koné voelde zich er gelijk thuis. “Nu zit ik in het zangkoor. Ik voel me hier welkom, want de mensen accepteren mij zoals ik ben. Ik ben nooit meer naar een andere kerk geweest. Deze kerk is nu mijn familie.”
‘Hier ben ik gewoon André’

André Martens (58)

André Martens Beeld: Judith Tielemans
André Martens groeit op in een gezin waar hard werken een belangrijk motto is. “Ik zat in het jongerenkoor en in de jeugddienstcommissies van de gereformeerde kerk, dat hoorde erbij.” Van de Evangelische Roze Vieringen had hij weleens gehoord, maar hij vond het spannend om er zelf te gaan kijken. “Toen ik er eindelijk naartoe ging, ben ik eerst een blokje omgegaan om mezelf moed in te praten. Eenmaal binnen kwam ik tot overmaat van ramp een bekende tegen.” Hij lacht hardop bij de herinnering. “Ik dacht: dit moet ik niet meer hebben. Ik was nog niet uit de kast, ik voelde me helemaal niet vrij.”

Zijn verhuizing naar Amsterdam betekent voor hem ook de start in een nieuwe kerk: de protestantse Jeruzalemkerk. Daar voelt hij zich geaccepteerd, maar de roze vieringen zijn anders. “Daar is de discussie voorbij. Ik word aangesproken op wie ik ben, hier ben ik gewoon André.” De diensten hebben een eigen sfeer, waar het geloof serieus wordt genomen maar ook veel ruimte is voor humor. Er worden vaak grapjes gemaakt die herkenbaar zijn voor de bezoekers. “De hele zaal ligt dan plat.”

Ik moest mezelf moed inpraten om naar de dienst te gaan

In de Jeruzalemkerk zingt Martens in de band. Daar heerst niet de overtuiging dat zijn homoseksualiteit hem diskwalificeert, maar er wordt ook niet expliciet over gesproken. Dat wil de kerk veranderen, ze wil een duidelijk standpunt bepalen in de vorm van beleid. De predikant heeft Martens gevraagd om daarover mee te denken. Een positief initiatief, waar Martens zich toch dubbel over voelt. “Stel je voor dat mensen hun twijfels uitspreken over of het ambt wel opengesteld moet worden voor lhbti’ers. Dat gaat dan over mij. Dan zeggen ze eigenlijk: ‘ik weet niet of ik wel wil dat jij ouderling bent’. Misschien dat ik me dan minder thuis zou voelen in de gemeente. Ik denk niet dat dit soort dingen op papier gezet moeten worden.”
‘Ik kan zonder excuus christen zijn’

Edwin Smit (26)

Edwin Smit Beeld: Judith Tielemans
De uit Rijssen afkomstige Edwin Smit komt uit een oud gereformeerde gemeente, een van de meest behoudende kerken die er zijn. “Vrouwen zie je altijd in rokken en zondags dragen ze een hoed. En om in de hemel te komen moet je aan strenge voorwaarden voldoen.” Als je dan ook nog homo bent, zit het in de christelijke wereld niet mee. “Op de studentenvereniging was ik maar een half lid. Een plek in het bestuur was bij voorbaat al uitgesloten.” Smit besluit op zoek te gaan naar een kerk waar hij zichzelf kan zijn, maar dat levert een teleurstellende ervaring op. “Mijn toenmalige vriend en ik bezochten een internationale kerk. Hij was heel muzikaal en wilde graag bij het orkest. We moesten toen eerst op gesprek komen omdat ze wilden weten ‘wat voor soort’ homo’s ze voor zich hadden. Ik vond dat heel heftig. Ik denk dat ze vooral bang waren dat we een losbandig leven leidden.”

De roze vieringen vindt Smit heel bijzonder. Mensen vanuit het hele land bezoeken de maandelijkse diensten en dat beperkt zich niet alleen tot de kerkbanken. “De dienst is heilig en statig, zoals ik gewend ben, maar er is ook echt de mogelijkheid om elkaar te ontmoeten. Er wordt koffiegedronken, achteraf een drankje gedaan bij de ‘Reguliers’ en sommige mensen gaan samen uit eten.” De samenkomsten zijn voor hem steeds opnieuw een emotionele beleving. “Ik kan er een geloofservaring opdoen met mensen die ook uitgesloten zijn. Door mijn eigen situatie zie ik de waarde van anderen die gediscrimineerd worden. Het geloof hoort te inspireren om je naasten lief te hebben als jezelf en de barrières af te breken die de samenleving heeft opgelegd.”

De kerk heeft mij heel lang buitengesloten

De Evangelische Roze Vieringen startten 25 jaar geleden, omdat lhbti’ers uitgesloten werden van hun eigen kerkgenootschap. Tegenwoordig zijn er aardig wat kerken die het homo-zijn tolereren. Maar dat vindt Edwin niet genoeg. “De kerk is een heteroseksueel instituut dat mij heel lang heeft buitengesloten. De preken van de roze vieringen leren me dat ik de schaamte over mijn homoseksualiteit in vrijheid los mag laten. Dat vind ik niet in een heteroseksuele kerk die zegt: ‘vooruit, je mag er ook wel bij’. Hier kan ik zonder excuus christen zijn.”
De Evangelische Roze Vieringen zijn elke laatste zondag van de maand in de Keizersgrachtkerk in Amsterdam en starten om 15.00. Vanaf 14.00 kunnen bezoekers samen koffiedrinken. Op 5 augustus is er een speciale Pride-dienst.
  1. een traditie om te gedenken dat Jezus Christus stierf voor de zonden van de mensen. Wie aan het avondmaal deelneemt, drinkt een slok wijn (symbool voor het bloed van Jezus) en eet een stuk brood (symbool voor het lichaam van Jezus) ↩︎

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Verder lezen?

Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?

Word abonnee

  • Digitaal + magazine  —   8,00 / maand
  • Alleen digitaal  —   6,00 / maand
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen

Factuurgegevens

Je bestelling

Product
Aantal
Totaal
Subtotaal in winkelwagen  0,00
Besteltotaal  0,00
  •  0,00 iDit is het bedrag dat automatisch van je rekening wordt afgeschreven.

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons