Activistische vrouwen: eis je geld op!

Dagelijks worden er tientallen bijeenkomsten en activiteiten georganiseerd in het maatschappelijke middenveld. Voor dit soort evenementen worden vaak subsidies aangevraagd en fondsen aangeboord, en dat betekent dat er een budget beschikbaar is. Daaruit betaal je kosten zoals de zaalhuur, techniek, catering, maar ook een vergoeding voor de sprekers. Althans: dat laatste zou je verwachten, als er budget beschikbaar is. Toch wordt er vaak van sprekers verwacht dat ze gratis komen opdraven ‘voor de goede zaak’.

Sprekers op evenementen over maatschappelijke issues zijn vaak activisten: mensen die hun kostbare tijd inzetten om vrijwillig anderen te helpen, te informeren en te organiseren. Des te meer reden om juist hen te betalen voor hun tijd en expertise, als er eindelijk wél een budget is.

Maar in maart weten organisatoren ons ineens wel te vinden. Op Internationale Vrouwendag vliegen de verzoeken ons om de oren: of we willen deelnemen aan panels, presentaties willen houden en workshops willen geven, liefst onbetaald en vrijwillig. Wat toch raar is, want als je zo graag wilt werken aan de verbetering van de positie van vrouwen, is een goede manier om je doel te bereiken zelf een begin te maken en je gast te betalen voor haar tijd, haar expertise en haar inzet.

Het kwalijke is dat deze organisatoren vaak zelf vrouwen zijn. Zo werd ik onlangs gevraagd of ik wilde deelnemen aan een panel bij een groot evenement, georganiseerd voor en door vrouwen. Er was budget beschikbaar om de deelnemers een vergoeding te bieden. Hoewel ik een aantal keren gevraagd had wat mijn deelname me financieel zou opleveren, danste de contactpersoon steeds om de hete brij heen en wilde ze alleen over het inhoudelijke aspect praten.

Terwijl mijn mannelijke collega waarschijnlijk al niet meer zou hebben gereageerd, bleef ik keurig contact houden en hield ik de dag van het evenement in mijn agenda vrij. Prompt werd ik twee dagen van tevoren afgebeld, omdat ik alsnog niet in het programma zou passen.

Het was niet de eerste keer dat zoiets me overkwam. Alsof vrouwen zich vereerd moeten voelen dat ze überhaupt gevraagd worden. Alsof onze tijd minder gerespecteerd hoeft te worden. Alsof wij kunnen leven van een boterham met tevredenheid.