Caivano, Italy - November 7, 2018 - A portrait of Jerry Boakye Henry, 29 years old from Ghana who after the brutal racist aggression suffered in Castelvolturno, Southern Italy on July 11, 2017 completely lost the use of his legs and arms and will have to spend the rest of his life immobilized on a wheelchair. Beeld: Alessio Paduano
Fotoreportage

Geschopt en geslagen vanwege je huidskleur

Racistisch geweld in Italië is in twee jaar tijd verdrievoudigd. De achtergrond van deze xenofobe tendens: een sociaaleconomische crisis waar Italianen met een migratieachtergrond de schuld van krijgen. Vijf portretten van mensen die dit aan den lijve ondervonden.

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Ese Asemota (47)

Ese komt oorspronkelijk uit Benin City in Nigeria. Ze werkt inmiddels zestien jaar als marktverkoopster op Piazza Garibaldi in Napels. Haar zoon, die in Italië is geboren en daar naar de middelbare school gaat, wordt door buurjongens geterroriseerd.

Beeld: Alessio Paduano

Wat heb je meegemaakt?
“Ik zat thuis met mijn zoon toen er een gestolen motor bij ons voor de deur werd gezet. Een groep jongens stak deze in brand. Het scheelde weinig of we waren levend verbrand. We hebben nooit ruzie of onenigheid gehad in deze buurt. Het enige wat ik weet is dat deze jongens ons altijd vuil aankijken. Ze haten ons. Misschien weten ze dat ik mijn kinderen heb verteld bij hen uit de buurt te blijven.”

Heb je veel steun gehad na de aanval?
“De enige steun die ik kreeg was van de anti-racismebond 3 Febbraio, die de aanval meteen heeft veroordeeld. Vanuit de buurt heb ik helaas helemaal niets gehoord.”

Miguel Reyes Ross (31)

Miguel komt oorspronkelijk uit de Dominicaanse Republiek. Hij woont sinds zijn tiende in Italië, toen hij en zijn broertjes werden herenigd met hun moeder en oma, die al een tijdje in Italië woonden. Inmiddels is hij getrouwd met een Italiaanse vrouw; samen hebben ze een 9-jarig zoontje.

Beeld: Alessio Paduano

Wat is je overkomen?
“Ik zat in de bus toen een oude vrouw me ineens begon uit te schelden. Ze bespuugde me, sloeg me met haar paraplu en schreeuwde dat ik terug moest gaan naar mijn eigen land. Ik was sprakeloos. Zoiets bizars had ik nooit verwacht. Ik pakte mijn telefoon en ging haar filmen, en ze hield niet eens op! Ze schold me constant uit voor [n-woord, red.]. Ik zei dat ik aangifte zou doen bij de politie, maar ze bleef me slaan. “De andere mensen in de bus gaven geen krimp. Niemand reageerde, en niemand verdedigde me. Sommige passagiers zeiden dat het niet de eerste keer was dat de oude vrouw zich misdroeg in de bus. Ze schold wel vaker mensen met een migratieachtergrond uit, alleen maar omdat ze in dezelfde bus zaten als zij.”

Was dit je eerste ervaring met racisme?
“De enige andere keer was op de middelbare school. Ik werd geschopt en geslagen door een groep jongens, alleen maar vanwege mijn huidskleur.”

Wat zijn volgens jou manieren om dit soort racistische voorvallen te voorkomen?
“Er zal zeker meer aandacht voor moeten zijn. Mensen moeten zich ervan bewust worden. Maar racisme zal nooit helemaal weggaan omdat domheid, koppigheid en haat altijd zullen bestaan.”

Jerry Boakye Henry (29)

Jerry Boakye Henry komt oorspronkelijk uit Ghana. Na een brute racistische aanval raakte hij verlamd, en nu moet hij de rest van zijn leven in een rolstoel doorbrengen. Hij kan niet goed meer praten sinds het ongeval.
Beeld: Alessio Paduano
Jerry zat in de bus op weg naar zijn huis in Castel Volturno. Een oudere vrouw stapte de bus in, en Jerry stond zijn plaats aan haar af. Hij vroeg een andere man aan de kant te gaan, die hem vervolgens uitschold. De man sloeg hem naar de grond en bleef op hem inslaan. Uiteindelijk is Jerry uit de bus gevallen. De aanval heeft een enorme impact gehad. Jerry is onder zijn middel verlamd. Zijn armen en handen kan hij nog maar moeilijk bewegen.

Volgens zijn advocaat Hillary Sedu moet er een racistisch motief zijn; Jerry kende zijn aanvaller niet, en er ging geen ruzie aan vooraf. Door het effect op zijn motoriek moet Jerry 24 uur per dag verzorgd worden. Hij verblijft op de enige plek in de regio die hem langdurig kan verzorgen: een psychiatrisch ziekenhuis.

Edith Tro (47)

Edith Tro komt oorspronkelijk uit Ivoorkust. Ze woont al meer dan dertig jaar in Italië, heeft twee kinderen en werkt voor de Trenitalia, dat onderdeel is van de nationale spoorwegmaatschappij. Op 20 februari dit jaar werd zij aangevallen door een groep vrouwen toen ze van werk naar huis liep,

Beeld: Alessio Paduano

Wat is je overkomen, Edith?
“Na mijn werk liep ik naar huis via de Duca degli Abruzzi-tunnel, waar ik een groep van vijf of zes vrouwen van tussen de 25 en 50 jaar oud vroeg of ik ze kon passeren. De vrouwen spraken – of liever schreeuwden – in een dialect, en omdat ik geen reactie kreeg, besloot ik van het trottoir af te stappen en langs de groep te lopen. Op het moment dat ik hen passeerde, hoorde ik de vrouwen verschillende beledigingen naar me schreeuwen, zoals ‘Ga terug naar je eigen land’ en ‘Laat je eens zien, zwarte.’ Nadat ik mij uit verbazing omdraaide, landde de eerste stomp in mijn gezicht. Hierop volgden meerdere klappen, en nadat twee mannen zich bij de groep voegden, werd ik bedolven onder de stoten en trappen.”

Heeft iemand je geholpen?
“Gelukkig schoot er een man te hulp die bij een benzinestation in de buurt werkt, samen met zijn zoon, waardoor mijn belagers vluchtten. Mijn redders belden het alarmnummer voor mij. Het meest trieste was dat ik aanhoorde hoe de ambulancemedewerker mijn verhaal niet geloofde, en beweerde dat ik er alleen op uit was om de ervaring van een ambulancetocht naar het ziekenhuis eens mee te maken.”

Waar denk je dat dit allemaal over gaat?
“Het politieke klimaat heeft veel beïnvloed. Matteo Salvini (de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken, red.) keurt racisme niet af, en degenen die eerder bang waren zich racistisch te uiten, hebben nu niets meer te vrezen. Ze denken dat ze dit kunnen doen zonder gestraft te worden.”

Abrar Hussain (47)

Abrar Hussain komt oorspronkelijk uit Pakistan en woont inmiddels negen maanden in Italië met een toeristenvisum. Hij verliet zijn land vanwege politieke vervolging, waardoor zijn leven in gevaar was. Abrar werkt nu als afwasser in een Chinees restaurant.

Beeld: Alessio Paduano
Wat heb jij meegemaakt?
“Ik was net klaar met werken en op weg naar huis, toen ik werd aangevallen door een dozijn jongens en meisjes met honkbalknuppels. Iemand vroeg of ik uit Bangladesh kwam, waarop ik stellig ‘nee’ antwoordde en verder liep. Plotseling sloeg één van hen mij op mijn achterhoofd, waarna de andere jongens uit groep ook begonnen uit te halen met stokken en honkbalknuppels. De rest van de groep keek scheldend toe. Op een gegeven moment zag ik mijn kans schoon om naar huis vluchten.”

Heb je ergens steun kunnen vinden? Heeft iemand je geholpen?
“De dag nadat ik was aangevallen, nam ik contact op met het juridische loket Je so pazzo. Samen met hen ging ik naar het Caldarelli-ziekenhuis.”

Hoe vaak kom je in aanraking met racisme en op welke manier?
“Voorvallen van racisme komen steeds vaker voor. Veel andere mensen uit Pakistan zijn ook aangevallen, maar te bang om dit bij de politie te melden. Ze zijn bang voor verdere repercussies. Dit alles moet ophouden.”

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Verder lezen?

Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?

Word abonnee

  • Digitaal + magazine  —   8,00 / maand
  • Alleen digitaal  —   6,00 / maand
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen

Factuurgegevens

Je bestelling

Product
Aantal
Totaal
Subtotaal in winkelwagen  0,00
Besteltotaal  0,00
  •  0,00 iDit is het bedrag dat automatisch van je rekening wordt afgeschreven.

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons