Het stond er écht. “Ben je vega, en ben je dat ook als je weet dat het (vlees) afkomstig is van bio, gras grazende lammetjes die fatsoenlijk zijn grootgebracht (we willen een mooi lam aan het spit!)?” De voorbereidingen voor de tweedaagse heisessie over de toekomst van OneWorld zijn in volle gang, en een van de prangende vragen is: wat zullen we eten? In een mens- en diervriendelijk clubje als de OneWorld-redactie zou dat niet tot heftige twisten hoeven te leiden, zou je zeggen. Maar ik verslikte me bijna in mijn quinoaburger toen ik bovenstaande vraag in een mailtje voorbij zag komen.
Eén: er wordt dus blijkbaar een compleet lam geofferd voor de toekomst van OneWorld. Twee: ik word als vegetariër geacht niet alleen bij deze carnivore orgie aanwezig te zijn, maar ook zelf het vlees van het spit af te schrapen, omdat het lam ‘fatsoenlijk grootgebracht’ en ‘gras grazend’ was. Terwijl mijn enige impuls alleen een hartgrondig ‘gatver’ was.
Er wordt dus blijkbaar een compleet lam geofferd voor de toekomst van OneWorld
Ik ben niet voor niks vega geworden. De aanblik van geslachte dieren laat mij bepaald niet het water in de mond lopen, zoals bij Marijn Frank, maar stemt mij behoorlijk droevig. En ik hoef dus ook niet geconfronteerd te worden met de waarheid van het vleesverlangen: dat er achter dat smakelijk lapje een heel, en misschien best aaibaar, dier schuilt. What’s new?
Het was me de laatste tijd al opgevallen dat de ambachtelijke bereiding van het Hele Dier een flinke hype is geworden. Ooit begonnen vanuit het op zich begrijpelijke idee dat de vleeseter de feiten onder ogen moet zien, dreigt het nu compleet uit de hand te lopen en moet vlees eten vooral ‘gevierd’ worden.
Via de bereiding van onsmakelijke gerechten (bloedworsten, haggis) door ‘meesterkok’ Robert Kranenborg live bij DWDD, de opkomst van Nouveau Ruig-restaurants, foodgoeroe Michel Pollan’s complete varken op de barbecue in de Netflix-serie ‘Cooked’, zijn we bij happenings als die van The Youth Food Movement aangeland. De leden dankten eerst melkkoe Molle Pleun, om vervolgens al haar onderdelen op te peuzelen, nota bene in het bijzijn van haar familie.
De laatste uiting van deze Nieuwe Stoerheid is dat je in staat moet zijn je te consumeren dier te slachten of te doden. Marijn Frank ging het nog niet goed af in haar docu, maar we zien nu al een toenemende populariteit van de jacht, met name onder stadse vrouwen. Zelfs onze voormalige collega Marike Timmermans laat vandaag in de Volkskrant weten dat ze is gaan jagen, omdat dit ‘ontstressend’ werkt. Even buiten beschouwing latend dat die ontstressende werking zich geheel aan haar zijde afspeelt, niet aan die van het opgejaagde dier.
De leden dankten eerst melkkoe Molle Pleun, om vervolgens al haar onderdelen op te peuzelen, nota bene in het bijzijn van haar familie
Terug naar het Texelse lam. Laten we even vaststellen dat het voor het lammetje niet uitmaakt of het ceremonieel aan het spit wordt geregen, of in lapjesvorm wordt verwerkt. En het blijft nog steeds een buitengewoon kort leven dat we het lammetje gunnen, of het nu ‘een goed leven’ heeft gehad of niet.
Je zou kunnen argumenteren dat er heel wat minder dieren het leven laten als ze hoogstpersoonlijk door de vleesetende mens moeten worden gejaagd, dan wel geslacht. Maar ik ben er niet van overtuigd dat de verkoop van de kiloknaller onder de Nieuwe Stoerheid gaat lijden. Voor mij is het een omslachtige, en vanuit het perspectief van het Texels lam, levensbedreigende manier om je vleesverslaving te verantwoorden. Dat je ermee worstelt, okay, maar val de vega’s er niet mee lastig.
Ondertussen gaat de spit battle op de OneWorld-redactie door. De spit-voorstanders hebben al laten weten dat ze het aantal van drie tegenstanders niet indrukwekkend vinden. Maar wij blijven ons verzetten. We houden u op de hoogte.
