Duitse kolenmijn vormt strijdtoneel voor klimaatactivisten

We doen mee aan een wereldwijde strijd tegen de opwarming van de aarde. Klimaatopwarming is een  internationale aangelegenheid, zo is de actie dat ook. Mensen uit Spanje, Frankrijk, Groot-Brittannië, België, Oostenrijk en Italië doen mee aan het bezetten van de mijn.

’s Ochtends vroeg hebben de “Pacific Climate Warriors”, oorspronkelijke bewoners van de Fiji-eilanden waar de COP door overstromingsgevaar niet kon plaatsvinden, in één van de gedwongen verlaten dorpjes naast de mijn een ceremonie gehouden. “Duitse kolenmijnen exporteren vernietiging naar de Pacific en de rest van de wereld”, aldus George Nacewa.

Inmiddels lopen we al meer dan een kilometer op het gebied van RWE, waar de Duitse Bundespolizei ons via een microfoon meedeelde dat we een wet overtraden door het land op te lopen. Maar juist die wetten vinden wij illegaal, want die beschermen grote bedrijven om geld te verdienen met de aarde die van ons allemaal is. En die nationale wetten beschermen bedrijven die voor internationale klimaatopwarming zorgen waar steeds meer mensen het slachtoffer van worden.

Het is een symbolisch krachtenveld. Met muziek en vrolijke kleuren strijden wij tegen klimaatopwarming en een vrije wereld. In onze vinger bevindt zich ook het queer-feministische blok van mensen, daar waar we voor gendervrijheid strijden, waar iedereen zich veilig mag voelen. “We are here, we are queer, the end of coal is near!” De meeste van ons zien dat klimaatopwarming stuit op politieke desinteresse en willoosheid, omdat de politici andere interesses hebben dan die van de meerderheid van de mensen te vertegenwoordigen. Ze representeren volgens ons de interesses van het grote geld. Daarom kan klimaatopwarming alleen tegengegaan worden door een radicale systeemverandering. “System Change not Climate Change!”, is niet voor niets een van de kernslogans van “Ende Gelände”.

Mijn groep vrienden besluit de andere groepen achterna te lopen en te gaan rennen tussen de agenten door. Terwijl ik zigzaggend ren, hoor ik de eerste pepperspray spuiten achter mij. Wanneer we onder de wagons zijn doorgekropen, help ik een ander meisje met water pepperspray uit haar ogen te spoelen. Langzaam maar zeker komt onze hele vinger (groep)  in de mijn en begeven we ons in stoet naar de graafmachine die hoog boven ons uittorent. We zitten vol nieuwe energie en adrenaline nu we door de eerste blokkade heen zijn gekomen.

Dan zien we dat er een tiental agenten op paarden omhoog komen, en ons van de rand af beginnen te drijven. De fysieke strijd begint. De politie lijkt het niet toe te staan dat we hier tot het donker wordt zullen blijven, het lijkt erop dat ze ons willen insluiten. We verdelen ons over de rand van de mijn en proberen met ons lichaam de agenten tegen te houden. Maar de politie duwt, schopt hier en daar in het rond en spuit met pepperspray. Overal zijn mensen met opgezette rode ogen te zien. De deal met de politie, dat we misschien allemaal vrijwillig naar buiten zouden lopen, lijkt gestaakt.

Er arriveren arrestatiebusjes en enorme waterspuiters die bij de G20 protesten in Hamburg werden ingezet komen tevoorschijn. Eén van onze vrienden wordt door twee agenten uit de rij gehaald en meegenomen naar een arrestatiebusje en samen met tientallen andere mensen weggereden. Waarom hij? Geen idee. Ik probeer mensen om mij heen niet door deze militaire aanwezigheid te laten intimideren. We zingen: “We are here in a rightful place, solide as a rock, ruded as a tree” Want dat is het verschil tussen de agenten en ons: zij voeren orders uit, wij strijden voor onze idealen.

De stemming is redelijk goed, we zijn blij met wat we gehaald hebben. Maar terwijl we teruglopen in de donkere avond zien we de felle lichten van de graafmachines branden en weten we: vannacht zal meer grond kapot gemaakt worden en zullen meer rookwolken de aarde vullen en vervuilen. Vandaag was slechts een symbolische strijd; de strijd tegen het geld en voor een vrije en gerechtigde wereld gaat door.