De crowdoogst-actie is gestart, vertel, waarom zeewier?
“Simpelweg omdat zeewier lekker is, weinig belastend voor de wereld en zeer geschikt als alternatieve voedingsbron. Het is er in overvloed en vergt geen bewerking, extra water of bestrijdingsmiddelen. Daarnaast is het een proteïne-bommetje en rijk aan goede voedingsstoffen, waaronder het omega 3-vetzuur. Wij willen deze groente, want dat is het, aan ons dagelijks menu toevoegen. Niet als accessoire maar als bestanddeel.
Met ‘I sea pasta’ zetten we onze eerste stap op de markt, een experiment om te kijken hoeveel we kunnen bewerkstelligen met een laagdrempelig zeewierproduct. Wie weet breiden we straks wel uit met crackers, chips of brood. Ook onderzoekers zijn nauw betrokken bij dit experiment op relatief onbekend terrein”.
Met een zee zo groot als Portugal kun je de wereld van proteïnen voorzien
Wordt het wier niet al gegeten, bijvoorbeeld als sushi?
“Opvallend weinig in Europa. Van alle verschillende soorten zeewier die er bestaan, 10.000, gebruiken we er hooguit 50. En zelfs hiervan is maar een heel klein deel bestemd voor de voedingsindustrie. De soort die wij gebruiken, de Himanthalia Elongata, was vroeger voedsel voor de armen en niet cool genoeg voor de hippe mens. Om de toekomstige wereldbevolking te voeden moeten we aanspraak doen op onze originaliteit. (Een groeiende bevolking vraagt om meer eiwitrijk voedsel, zoals vis en vlees. En om landbouwgrond waarop veevoer en andere eiwitrijke gewassen geproduceerd worden. Maar vruchtbare landbouwgrond is schaars. De huidige vleesproductie veroorzaakt dierenwelzijns-, milieu- en klimaatproblemen. red.) Er is uitgerekend dat je met een zee zo groot als Portugal de wereld van proteïnen kan voorzien. Dat is maar o,5 promille van het hele zee-oppervlakte”.
Moeten we nu massaal zeewier gaan kweken?
“Nee hoor, dat hoeft nog niet. Langs het overgrote gedeelte van de West-Europese kust groeit het wier. Wij oogsten momenteel in de schone zee van Ierland, waar de baaien net zeewier-wouden zijn en het voor het oprapen ligt. Overigens oogsten wij hier maar tien tot vijftien procent, dit zodat we het plaatselijke ecosysteem niet tot last zijn”.
Waarom de oogst in Ierland en niet bij ons?
“De ‘sea pasta’ groeit niet aan onze eigen kust. Volgens biologen omdat het hier te lang ondiep blijft en we te weinig rotsen hebben waar de plant zich aan vast kan groeien. Dat we in Ierland oogsten is trouwens nog steeds niet slecht voor onze planeet. Als transport gebruiken we vrachtwagens die anders leeg naar Nederland rijden, duurzaam maar ook economisch voordelig. Daarnaast kunnen we nu banen creëren in Ierland en de lokale kennis gebruiken om onze oogst te verbeteren en te coördineren”.
Ja, hoe moet ik die oogst en het groeiproces eigenlijk voor me zien?
“Om een continuïteit aan te houden hebben we besloten om het zeewier alleen te oogsten in mei/juni. Het is dan mals, zo’n twee meter lang en lijkt op tagliatelle. Vroeger werd het afgesneden als het eb was, wij hebben nu ontdekt dat het beter is om de gehele plant eruit te trekken. Zo creëer je ruimte voor een nieuwe plant en kun je de oogsttijd verdubbelen. Na het oogsten wordt het afgespoeld met zeewater en vervolgens gedroogd. Daarna worden de matten naar Nederland vervoerd waar het, hopelijk in een sociale werkplaats, wordt gesneden en verpakt. Steekproefsgewijs wordt het zeewier gecheckt op vieze stoffen uit de zee, hierbij houden we ons aan de strikte regels.”
Hoe zit het met de prijs?
“De prijs voor een pakje zal hopelijk rond de 4 a 5 euro liggen. Dit klinkt veel, maar is vergelijkbaar met andere goede pasta’s en minder dan de meeste groente. Nederlanders hebben ook gewoon boter op hun hoofd, ze verwachten heel veel duurzame, gezonde alternatieven maar willen er geen dubbeltje extra voor betalen. Nu met de crowdfundings-actie proberen we 'sea pasta' aan de man te brengen voor een behapbare prijs”.
En vooral belangrijk, hoe kun je het eten?
“Je kan er werkelijk alles mee doen wat je wilt. Als salade (bijvoorbeeld die van Ottolenghi), pasta, noodlesoep, verwerkt in quiches of als chips. Zelf smijt ik er vaak sterke smaken tegenaan, het zeewier is van zichzelf heel mild. Dat het naar vis zou smaken is trouwens iets psychisch, de japanners, die veel soorten zeewier eten, noemen het umami. Umami betekent gewoon hartig.
Op internet zijn talloze recepten te vinden. Inspiratie genoeg, maar wij willen consumenten vooral niets opleggen. Wij zijn geen stelletje puristen, zolang we de wereld maar kunnen overtuigen van de waarde van zeewier”.
