In december 2011 verscheen naast de artikelen op de website de eerste papieren OneWorld, tien keer per jaar en nog gratis, met een oplage van 100.000. Er was een negenkoppige vaste redactie, naast ondersteunende functies. Vanaf 2015 werden lezers met campagnes overgehaald te betalen voor het magazine omdat de subsidie eind 2017 zou ophouden, doordat er minder ontwikkelingsbudget was vanuit de overheid. De online artikelen waren nog gratis te lezen. Er bleven zo’n 11.000 betalende abonnees over, waarvan 3000 onder gereduceerd Oxfam-tarief en honderden gratis studentenabonnementen. Na geleidelijke afbouw hiervan bleven ongeveer 8000 abonnees over.
Vanaf 2018 werd OneWorld, inclusief vacaturebank en partnernetwerk, een zelfstandige stichting. De redactie werd langzaam kleiner en deels freelance, het zakelijke team werd uitgebreid. Door een duidelijkere profilering binnen het medialandschap en een nieuwe strategie op sociale media, groeide de naamsbekendheid. Ondanks een piekjaar in 2020 wat betreft bereik, bleken tien magazines per jaar en twaalf vaste werknemers financieel onhoudbaar. Per oktober ontbond het bestuur alle contracten en zou OneWorld enkel online doorgaan met een rompredactie onder leiding van een externe investeerder.
Hoofdredacteur Nourhussen verzocht het bestuur haar ook te overwegen als nieuwe licentiehouder. Na een licentie-bieding exploiteren Nourhussen en uitgever John Olivieira sinds januari 2021 de titel als zelfstandigen. Zij brachten het papieren magazine – in verlaagde frequentie – en een aantal werknemers terug, hervormden abonnementen en zetten een betaalmuur op de site. De redactie bestaat nu uit vier mensen, inclusief hoofdredacteur. Het magazine verschijnt twee keer per jaar, de ambitie is een kwartaalblad.