De tafel die tussen ons in staat probeert nog de schijn te wekken van hout; ik zie iets nerfachtigs, maar als ik er met mijn vinger overheen ga, voel ik geen reliëf maar plastic. En welke houtsoort is er nou ook beige van zichzelf? Zelfs het lichtste berkenhout heeft een vanillegele gloed. En vuren heeft meer vlam.
“De arts moet mij ‘actief betrekken’, maar mijn brein is een pan spaghetti
“Assertief zijn zit er niet in, want ik ben bang en moe, en er komt bloed uit me
De arts kucht. “Je nieren functioneren niet goed, daar komt het bloed in je urine vandaan. Wat zullen we doen? We kunnen meteen behandelen of nog even af wachten.” Hij kijkt vragend. Maar mijn lijf doet zeer en mijn brein is een pan spaghetti, dus ik weet niets. Behalve dat de tafel niet echt van hout is. En dat lijkt me niet het juiste antwoord.
Met mijn antwoord – “Wat zou je me aanraden?” – schiet ik hopeloos tekort. Maar assertief zijn zit er niet in, want ik ben bang en moe, en er komt bloed uit me. Ik vraag me af wat de waarde is van fancy rapporten vol woorden over bewuste zorgconsumenten als iemand die ziek is er niet aan kan voldoen. Die gedachte lukt dan weer wel.
De arts hakt, met enige maling aan klantgericht actief betrekken, zelf wat knopen door. “Heb je nog vragen?”, wil hij weten. Ik heb geen idee of ik vragen heb. Behalve misschien deze: “Stoort het je dat de tafel van nephout is?”
Verder lezen?
Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?
Word abonnee
- Digitaal + magazine — € 8,00 / maand
- Alleen digitaal — € 6,00 / maand
