Minaj groeide vanaf mijn tienerjaren tot een lyrisch wereldfenomeen. Haar voluptueuze zwarte lichaam wekte niet alleen de nieuwsgierigheid van hitsige pubers. Met haar seksueel geladen raps en popgeluid wist ze ook de harten te winnen van een doorgaans wit publiek dat niet naar rap luisterde. Ze zette zichzelf daarmee neer als het ultieme sekssymbool voor de massa, de grootste vrouwelijke rapartiest sinds Lil’ Kim. Omdat ze doorbrak in een tijd waarin mannelijke rappers domineerden, werd ze bekend als de moeder van de vrouwelijke rapemancipatie.
“In haar beginjaren streed Nicki Minaj juist tegen sletvrees
Ze valt daarbij ten prooi aan de sletvrees die heerst in de hiphop wereld en de seksistische gedachte dat vrouwelijke artiesten zichzelf naar succes neuken. In haar beginjaren streed Minaj juist tegen sletvrees. Met expliciet seksuele teksten leerde ze me: je kunt niet beschaamd worden voor je seksleven als je je er niet voor schaamt.
Minaj’s verwijten komen voort uit de drang te overleven in een patriarchale maatschappij. Je ziet het wel vaker: vrouwen die in een seksistische sector werken en zich die strategie aanmeten om het succes van andere vrouwen neer te halen. Zij verheft zichzelf tot ‘trofee’: in het openbaar sexy en begeerlijk, maar tegelijkertijd bewaart ze haar kuisheid voor één man. Ze onderhandelt daarbij met seksisme zodat de man háár kiest, ten koste van andere vrouwen. Zeker wanneer schoonheid, jeugdigheid en seksualiteit factoren voor succes zijn.
Het bestaan van één enkele ‘trofeevrouw’ gaat altijd ten koste van andere vrouwen. Laat 2019 dus het jaar worden van de seksuele bevrijding in hiphop. Vrouwen worden dan niet langer tegen elkaar uitgespeeld. Winnen van je evenbeeld, is immers als verliezen van jezelf.
Verder lezen?
Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?
Word abonnee
- Digitaal + magazine — € 8,00 / maand
- Alleen digitaal — € 6,00 / maand
