Dik, dikker, het dikst in Pakistan

Pakistan heeft bijna het hoogste aantal hart-, suiker- en leverpatiënten ter wereld. De bevolking eet te veel en te vet. Wilma van der Maten woont in Pakistan: "Als je er op let zie je alleen maar dikke mensen."

Waar je in Pakistan ook komt, in een luxe winkelcentrum, op een gewone markt of buiten de stad op het platteland, bijna iedereen lijdt aan overgewicht. Ieder pondje gaat hier echt door het mondje. Als je er op let zie je bijna alleen maar dikke mensen. Als eenden waggelen ze met hun overgewicht over de straat. Bewegen doet men hier nauwelijks. Vooral de middenklasse laat zich de hele dag graag bedienen. Ze steken geen vinger uit in het huishouden. Zelfs een glas water moet worden gebracht.

Een 'gewone' dag uit het leven van een Pakistaan

Laat ik een ‘gewone’ dag uit het leven van een redelijk bemiddelde familie in Pakistan beschrijven. Niet de ouders maar de dienstmeid staat ‘s ochtends vroeg op om de kinderen te helpen. Met een lunchpakketje dat bestaat uit een zakje chips of enkele koekjes brengt de chauffeur ze  – soms met lege magen – naar school. 

Net zoals Pakistanen graag eten, slapen ze ook veel. De winkels en de meeste overheidskantoren zijn ‘s ochtends voor 11.00 uur niet open. De man staat als eerste op. Zijn bediende brengt hem zijn ontbijtje op bed, dat bestaat uit een paratha, een vette Pakistaanse pannenkoek, en thee met volle, romige melk. Daarna levert de chauffeur hem af op zijn werk.

De vrouw des huizes ontwaakt rond 12.00 uur. Ze eet haar vette ontbijt eveneens op bed en laat zich dan door haar chauffeur bij de salon of voor de lunch met haar vriendinnen afzetten.

Na het middagdutje dat tot 17.00 uur duurt, komen tegen 18.00 uur de snackjes pakora's, gefrituurde uien met kip en aardappelen in een deeglaagje, en de borrel op tafel. Rond 23.00 uur is het diner, waarna de familie met volle maag rond middernacht zich richting de slaapkamer begeeft.

Sporten? Verder dan van het bed naar de badkamer, de salon en de auto komt een gemiddelde Pakistaan niet.

Alles in de olie gebakken

Eten is een belangrijk onderdeel van de Pakistaanse cultuur. Alles wordt in de olie gebakken. Ik schat dat een gezin per week gemiddeld vijf liter olie in de keuken gebruikt. Een broodje gezond bestaat niet. De hele dag wordt er warm gegeten, in de ochtend, middag en avond. Eten is gezellig. Een iedereen die ergens binnenkomt wordt warm verwelkomd met verschillende soorten koekjes, chips en noten. Op de theewagen staan allerlei taartjes en gefrituurde hapjes.  

Beseffen de Pakistanen dan niet dat ze hun ongezonde levensstijl moeten veranderen?

Een vriendin lacht hartelijk om mijn bezorgde gezicht. "Natuurlijk, maar ik ben te lui. Ik geef mijn kinderen zelf een ontbijt en dan kruip ik mijn bed weer in. Ik vraag mijn bediende met een lief gezicht mijn ontbijtje op bed te brengen. Ik begin mijn werkdag rond 11.00 uur. Er staat chocolade op tafel en koekjes. Ik moet afvallen. Onlangs op bezoek in Turkije mocht ik via het poortje voor zwangere vrouwen door de immigratie. Mijn buik is te dik. Maar ik vind alles zo lekker", zucht ze. Bijna al haar vriendinnen leven hetzelfde leven.

Het zijn niet alleen de rijken die te dik zijn ook de armen. Chips zijn goedkoop, snoep eveneens.

Maar overheidscampagnes waarin de mensen worden gewezen op gezonder leven bestaan nauwelijks in Pakistan. Het zijn vooral de privéziekenhuizen die mensen proberen te waarschuwen voor de gevolgen van te vet en te veel eten.

"We zijn Pakistanen en Pakistanen houden van eten, niet van groenten maar van vlees.  Een eetcultuur verander je niet in een generatie", zegt een vriendin terwijl ze nog een bord met ‘white chicken karahi’, kip zwemmend in de olie en room, opschept. Ze likt haar vingers er bij af en doopt haar chapatti nog eens flink in de saus. Ze zucht van genot. "Kunnen we het nu alsjeblieft over een leuker onderwerp hebben", smeekt ze. "Laat ons lekker eten en genieten. Jullie broodmagere Europeanen met sla en bruin brood. Dat is voer voor kippen."