Wiebe Wakker doet voor OneWorld verslag van zijn zoektocht naar stopcontact en bed. Hij hoopt zo uiteindelijk in Australië te belanden. Vandaag deel 2.
Sinds 15 maart ben ik onderweg naar Australië in een elektrische auto. Tijdens de reis ben ik compleet afhankelijk van de energie die mensen mij via de website plugmeinproject.com aanbieden. De website biedt de mogelijkheid om mij te ondersteunen met een maaltijd, slaapplek of stroom voor de auto. Door deze mensen wordt ook de route bepaald, ik reis van stopcontact naar stopcontact. Het doel van de reis is om erachter te komen hoe duurzaamheid toegepast kan worden in het dagelijks leven. In alle landen die ik aandoe bezoek ik initiatieven die mij kunnen helpen met het beantwoorden van mijn vragen. Voor OneWorld blog ik over deze ontmoetingen.
Duitsland heeft onlangs meer duurzame energie opgewekt dan er verbruikt werd
In het vorige blog eindigde ik in Zwitserland. In Wenen ontving ik een mail van het Duitse ministerie van Milieu, Natuurbescherming, Gebouwen en Nucleaire Veiligheid. Zij waren onder de indruk van mijn reis en wilden mij graag ondersteunen. De Duitse minister Barbara Hendricks wilde mij ontvangen in Berlijn. Omdat zij een druk schema had spraken wij een datum af en had ik voor het eerst deze reis een deadline. Vanaf Wenen was het nog zo’n 1000 kilometer en met mijn actieradius van maximaal 200 kilometer zou ik daar minimaal vijf dagen over doen en wou ik ook nog mensen in Oostenrijk bezoeken die mij hadden ingeplugd. Een dag voor de meeting kwam ik aan in Berlijn, toen ik mijn laptop opende las ik dat de minister voor een werkverplichting naar Japan moest en stuurde zij een van haar staatssecretarissen, Gunther Adler. Op de bond hadden wij een leuk gesprek over mijn reis en duurzaamheid in Duitsland. Duitsland was net in het nieuws geweest omdat zij op één dag meer duurzame energie hadden opgewekt dan dat er verbruikt werd. Iets waar wij in Nederland nog wel wat van kunnen leren.
Winkel zonder plastic
Een tof initiatief dat ik bezocht in Duitsland was de Plastikfreie Zone, een winkel met producten zonder, je raadt het al, plastic. In Utrecht hebben wij een vergelijkbaar concept gehad wat het helaas niet heeft gehaald. De eigenaresse van de variant in München vertelde mij dat het ook een lastig concept is. In haar visie zijn niet alleen de producten in de winkel plasticvrij maar moeten ze ook zonder plastic verpakking aangeleverd worden. Voor leveranciers vergt dat veel aanpassingsvermogen, maar inmiddels heeft ze een goedlopende winkel met zowel huishoudartikelen als voedingsmiddelen. Je kan zelf een bakje meenemen en deze vullen met specerijen.
Na Duitsland ging ik Denemarken in waar ik de stad Vejle bezocht. Een van de 100 ‘Resilient Cities’ in de wereld en de enige in Scandinavië. Resilient Cities is een project van de Rockefeller Foundation. Zij helpen steden omgaan met fysische, sociale en economische invloeden. In Nederland zijn Den Haag en Rotterdam een onderdeel van dit netwerk. Vejle ligt tussen vier bergen in en heeft te maken met een overvloed aan water. Als er geen actie wordt ondernomen zou het grootste deel van de stad in 2050 onder water staan. In samenwerking met de Rockefeller Foundation hebben zij een plan bedacht om dit probleem te tackelen. Bewoners van Velje worden hierbij nauw betrokken en kunnen eigen input leveren aan de plannen. Ook worden de bewoners financieel en met kennis ondersteund als zij met eigen initiatieven komen die de stad helpen te verbeteren.
De Ellert: de elektrische auto van Denemarken
Ik had niet eerder van deze auto gehoord, maar was verrast hem overal tegen te komen
Denemarken heeft al sinds een jaar of dertig zijn eigen elektrische auto: de Ellert. Het lijkt wat op een gesloten ligfiets maar wordt aangedreven door een batterij, heeft een maximale snelheid van 90 km/h en een reikwijdte van 90 kilometer. Ik had niet eerder van deze auto gehoord, maar was verrast hem overal tegen te komen. Een van mijn pluggers, Kjel, wou graag een van zijn auto’s laten zien en nam mij mee naar zijn garage, enkele kilometers van zijn huis. Toen hij de deur open schoof viel mijn mond open van verbazing, hij had er ruim 80! Hij verzamelde ze vanaf de eerste editie en had zelfs de vierde ooit geproduceerde auto in bezit. In sommige auto’s had hij zelfs nog nooit gereden. Door zijn passie en kennis over deze voertuigen wordt hij ook wel Kjellert genoemd.
Bij het schrijven van dit artikel heb ik bijna de Noordkaap bereikt, een mijlpaal voor reizigers en dus ook voor mij. In het volgende blog meer over hoe ik dit bereikt hebt en ontdekkingen die ik onderweg hierheen heb gedaan.
Lees hier de eerste blog van Wiebe, waarin hij vertelt over het eerste deel van zijn reis.
