“Opa zou wel zeggen, Onze Lieve Heer heeft één fout gemaakt. Hij heeft de mensen zwart en wit gemaakt. Ik vraag me altijd af wat die mensen misdaan hebben om zo behandeld te worden. Ik vind racisme zo erg!” Mijn vader neemt een hap en knikt bevestigend naar mijn moeder. Het is even stil. Dan vervolgt ze: “Trouwens, morgen weer Sinterklaas spelen he! Ik twijfel of ik mee doe als Zwarte Piet, al die schmink…”.
Zwarte Piet is misschien wel de meest omstreden figuur van deze tijd. De zwarte figuur stelt in veel andere landen de figuur van de duivel voor. In Nederland heeft hij – niet toevalligerwijs – met de tijd steeds meer de vorm gekregen van een Zwarte Slavenpiet, naar de kindslaven die rond 1700 in de mode waren bij mensen met status. Inclusief een pofbroek met maillot, en een gekleurde vest met molensteenkraag.
Ik prik een boontje aan mijn vork. “Ehm, hoe zit dat eigenlijk bij jullie? Wordt er in het dorp weleens over Zwarte Piet gesproken?” “Dat is echt zo’n discussie van de grote stad. Denk je dat we in ons kleine dorpje denken aan de slaven van vijfhonderd jaar geleden? Een kinderfeestje en een oud gebruik. Dat heeft helemaal níets met elkaar te maken!” stelt mijn moeder. “En trouwens, op Aruba hebben ze het ook gevierd, en daar was het geen enkel probleem. En daar waren de Zwarte Pieten zwart van zichzelf.” Voordat ze de deur uitloopt vraagt mijn moeder verschrikt: “Maar gaan jullie dan geen Sinterklaas vieren als jullie kinderen hebben?” “Ja natuurlijk wel,” antwoord ik. “Een zwarte Sinterklaas lijkt me wel wat.” Snel trekt mijn vader mijn moeder naar buiten. “We moeten nu echt gaan!”
Zwarte Piet, hij is niet ontstaan als symbool van racisme, maar is dat wel verworden.
