Zacht

Gelukkig dus maar dat er zo nu en dan wat moessonbuitjes uit onze lucht knallen. Dan kom ik ook nog eens ergens anders. Bijvoorbeeld op het recente vijftigjarig jubileum van de Society for International Development in Den Haag. De meeste aanwezigen waren denkelijk al lid van SID ten tijde van de oprichting. En dus leken ze tot mijn tevredenheid ook weinig behoefte te voelen om samen met Ali B de Millenniumdoelen op rijm te scanderen. Daarom was de discussie bij vlagen best boeiend. Bert Koenders kondigde er bovendien de vier nieuwe pilaren van zijn beleid aan: klimaat, fragiele staten, welvaartsverdeling en vrouwenrechten. Smakelijk detail: dat betekent, aldus de minister, dat de diplomaten nu ook op hoog niveau over seks moeten gaan praten. Zal mij benieuwen welke cursus ze daarvoor gaan krijgen; op dit moment gaat de interne opleiding nog vooral over brave dingen, zoals u achter in ons blad kunt lezen. We houden u vanzelfsprekend graag op de hoogte van eventuele veranderingen in het diplomatieke curriculum.

Het zwaartepunt van de discussie tussen de SID-dinosaurussen lag niet zo ver van mijn hangmatje: het ging er over groei. Zachte groei. Zachte groei? Ja, denk maar aan mijn vijgenboom. Want die doet het helemaal geweldig. Ondanks zijn immigrantenstatus en mijn ietwat gebrekkige onderhoud bársten de rijpe vijgen deze week werkelijk met tientallen tegelijk van de takken. Omdat mijn boom toevallig genoeg ruimte heeft. En een beschutte omgeving doordat de huizen om ons heen de wind tegenhouden. En een schuttinkje dat de grijpgrage buurtvingertjes tegenhoudt. En omdat hij met rust wordt gelaten om te doen wat hij moet doen.

Zo is het, denken de grote denkers, ook op wereldniveau. Er zijn genoeg vijgen voor iedereen. Alleen moet er in de ene tuin een hekje om de boom, in de andere tuin moet er wat mest bij en in de volgende tuin elke dag wat water. Tegenstanders van de zachte-groeitheorie zijn een soort fruitariërs. Zij denken dat het streven naar méér groei juist de oorzaak is van de armoede en distributieproblemen in de wereld. Omdat de natuurlijke hulpbronnen nu eenmaal beperkt en eindig zijn, moet groei juist aan banden worden gelegd. Je mag dus eigenlijk alleen die vijgen eten die van de boom vallen. En die boom zelf mag je hoogstens wat bemesten, liefst met zelfgedraaide drollen, maar snoeien mag je hem zeker niet.

Tsja. Ik weet nog net zo zeker niet of mijn boom er op geheel eigen kracht vol in de wind, midden in een oorlogsgebied, diep in de woestijn of gekapt voor brandhout zo vreselijk veel beter aan toe zou zijn. En ik betwijfel het ten zeerste of de fruitbomen elders in de wereld meer opbrengst zullen geven als we met ons allen nog honderd jaar doordebatteren over de onderliggende oorzaken van het schier eindeloze scala van lokale groeibeperkende factoren. Of dat we erop kunnen wachten tot onze politici het ooit eens gaan worden over de nieuwe regels om die hindernissen op wereldschaal aan te pakken. In dit nummer dus wederom ruim mest, water, zonlicht en nieuwe ideeën voor uw eigen inspiratie. Mogen al uw vijgenbomen groeien als de mijne.