Dit zei een collega tegen me en ik vroeg me verschrikt af of het waar is. Ik zie mezelf vooral als een overoptimistisch jongetje, dat heerlijk naïef op zijn slippers door het Afrikaanse stof dartelt en met plezier onder een mangoboom vieze gedroogde vis met maïs eet. Natuurlijk heb ik soms een klein vraagje over de gang van zaken hier in Nederland, maar dat heeft u toch ook af en toe?
Bijvoorbeeld: Waarom moet elke programmamedewerker minstens vijf keer per jaar in een kerosineslurpend vliegtuig naar z'n partners?
Waarom is er nog geen ander pispaaltje in de sector, het kan toch niet leuk blijven om alleen maar grapjes te maken over Plan?
Waarom krijgen veel vrouwelijke collega's een bijna orgastische glimlach op hun gezicht wanneer iemand van een partnerorganisatie een presentatie geeft?
Waarom zie ik altijd een blanke het belangrijkste gedeelte van een presentatie doen en levert een meer dan welkome zwarte slechts de achtergrondinformatie?
Waarom luidt de standaard aanbeveling in een onderzoeksrapport dat er meer onderzoek nodig is?
Waarom word ik zo moe van de Floortje Dessings, Ali B's en andere beroemdheden die zich inzetten voor een goed doel? Kunnen mensen niet gewoon geld geven omdat het nodig is?
Wie heeft er ooit een projectvoorstel gezien waarin niet om een digitale camera wordt gevraagd?
Waarom produceren we meer documenten dan we kunnen lezen?
Waarom weet iedereen precies waardoor 'het' niet lukt, maar zitten we nog steeds mijlenver van de Millenniumdoelen vandaan?
Wat voelt een consultant wanneer hij of zij zich realiseert dat zijn dagtarief van 950 euro evenveel is als het jaarinkomen van een schoenpoetser in Bangladesh?
Waarom mag ik op expertbijeenkomsten komen, waar het vervolgens niemand opvalt hoe nat ik nog achter mijn oren ben?
Heus, ik ben niet cynisch en verzuurd. Ik erger me nergens aan en werk stug door aan een betere wereld. Hoogstens erger ik me aan de zon die hinderlijk reflecteert op mijn computerscherm. En heel af en toe stel ik dus een klein, kritisch vraagje.
