Tot de bubbel knapt

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

In de analyses na de Trump-verkiezing is het een veelgehoord geluid: we leven in bubbels, in parallelle samenlevingen met mensen met hetzelfde gedachtegoed, of klasse, en snappen weinig van mensen aan de andere kant. Bovendien zorgt het echo kamer effect ervoor dat we vooral bevestigd zullen horen in wat we toch al vinden. Zo zullen jullie het waarschijnlijk al met mij eens zijn, anders lezen jullie mijn stukken niet. Mensen met een tegengesteld geluid knikkeren we uit onze vriendenkring op facebook. We kopen de krant waarin we ons het meest herkennen. En zelfs als er iets gebeurt dat onze denkbeelden kan doen kantelen, dan framen journalisten het zo, dat het weer binnen ons straatje past.

We kopen de krant waarin we ons het meest herkennen. 

Deze bubbel is veel fijner, minder complex, en we hebben minder om ons over op te winden. Onlangs moest ik spreken in zo’n bubbel. Het was een chique event over de stand van zaken van Amsterdam. De betreffende bubbel bestond uit zo’n zeshonderd beschaafde, op het oog welgestelde mensen, – de sprekers evenzo. Het was nog voordat de kaarten van de Amerikaanse verkiezingen rood waren gekleurd. De algemene tendens van de avond was dat het de goede kant op ging met de stad. Iedereen wilde er wonen, de economie trok weer aan. De andere kant van de tabellen was een werkelijkheid die deze avond weinig zichtbaar werd. Namelijk die van de 24 procent van de Amsterdammers die in armoede leeft, of de mensen (wit en gekleurd) die het gevoel hebben dat de Nederlandse staat er niet voor hen is.  

De bubbel voelde warm en zacht aan.

Tot hij knapt in maart 2017. 

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons