Op 15 tot 30 kilometer hoogte bevat de atmosfeer een beetje ozon. Een heel klein beetje: op iedere miljoen delen lucht gemiddeld drie delen ozon. Dat is de ozonlaag die het leven op aarde beschermt tegen de schadelijke uv-stralen van de zon. Als je alle ozon naar het aardoppervlak zou brengen, kreeg je een laagje van drie millimeter dik.
Gat ter grootte van Afrika
Dat dunne laagje wordt aangetast door chloorfluorkoolstoffen (CFK's) die 
in de jaren zeventig en tachtig op grote schaal werden toegepast in met name spuitbussen en koelkasten. In gematigde streken is de ozonlaag sindsdien 5 procent dunner geworden, maar boven Antarctica wordt ieder voorjaar (als het bij ons herfst is) tot inmiddels 60 procent van de ozon afgebroken en ontstaat een gat dat in 2006 de recordgrootte van 29 miljoen vierkante kilometer bereikte (bijna zo groot als Afrika).
Het gat ontstaat daar omdat de condities voor ozonafbraak ideaal zijn. De poolnacht is net voorbij, het is er zeer koud en dan kan het zonlicht samen met het chloor uit de CFK's de ozon afbreken. Luchtstromen isoleren de Antarctische atmosfeer en voorkomen menging met ozonrijkere kucht. Zo kan het gat groeien.
Broeikaseffect
Het broeikaseffect versterkt dit. De 'broeikasdeken' houdt de warmte op aarde, waardoor de hoger gelegen ozonlaag extra koud wordt. Daardoor is er nog meer afbraak, en herstelt de ozonlaag hier trager (op de Noordpool is het minder koud en meer menging).
Lees verder bij Trouw
