Het is alweer vier dagen geleden dat ik met een rugzak van zo’n 28 kilo op Schiphol stond om te vertrekken naar Hobart, Australië, om daar aan boord te gaan van het Sea Shepherd schip de Bob Barker. Het schip maakt deel uit van de zevende Sea Shepherd campagne tegen de illegale Japanse walvisjacht in de wateren van Antarctica
Omdat ik de neiging heb om best wel ‘georganiseerd’ te zijn als het gaat om het meenemen van mogelijk benodigde spullen en het inpakken daarvan, zijn mijn rugzak en handbagage altijd zorgvuldig en weldoordacht ingepakt.In de praktijk komt dit er op neer dat alles dat meegaat aardig op elkaar en in elkaar is gestouwd en een uiterst compact geheel vormt. Het is bijna onmogelijk om zomaar iets uit de rugzak of de handbagage te halen zonder de rest van de inhoud volledig door elkaar te moeten gooien en vervolgens alles er weer passend in terug te krijgen.
Het ondergaan van een bagagecontrole op het vliegveld is dan ook altijd weer en uitdaging en veelal een reden tot ergernis. Zo ook deze keer. De ingecheckte bagage vormt nooit zo’n probleem, maar de handbagage en ikzelf daarentegen wel, en een en ander wordt niet altijd als even positief ervaren.
Voordat de eindbestemming, Hobart in Tasmanië, werd bereikt, hebben mijn bagage en ikzelf ons zes keer moeten overgeven aan de professionele verantwoordelijkheid van desbetreffende vliegveldautoriteiten. Met name electronica en metalen voorwerpen moeten het ontgelden. Ik heb geen idee wat het snelheidsrecord is ‘ontdoen van legerkisten, riem, horloge, wisselgeld, zaklamp en laptop’, maar ik ben in ieder geval niet de houder daarvan.
Op weg naar het vliegveld van Melbourne, om daar de vervolgvlucht te nemen naar Tasmanië, begint de zon door te breken. Het beloofd een mooie dag te worden.
Inmiddels ben ik aan boord van de Bob Barker, en als alles volgens plan verloopt zal het schip vertrekken op 2 december.
