De roerige tijden in de Arabische wereld doen de harten van de Filipino’s sneller kloppen. Ze zijn trots op de Egyptenaren, de Tunesiërs en de Libiërs. Vijfentwintig jaar geleden stonden zij namelijk zelf ook op de barricade, nu zijn ze een voorbeeld voor de demonstranten in Noord Afrika en het Midden Oosten.
De massale demonstraties in de Filipijnen waren tegen dictator Marcos, die zo’n 20 jaar aan de macht was. Op het hoogtepunt van de demonstraties waren zo’n 2 miljoen mensen op de been, de meeste ongewapend. Wonderlijk genoeg verliepen de 4 dagen demonstreren vreedzaam. Toen ook het leger de kant van de oppositie koos, zat er voor Marcos niets anders meer op dan te vertrekken. Deze week is het 25 jarige jubileum van de ‘people power revolution’ en daardoor een dagelijks onderwerp van gesprek.
Hongerige monden
Een aantal van mijn collega’s ging destijds de straat op. Sommigen om te demonstreren, anderen om de actievoerders te ondersteunen. Eén van hen vertelt: “We stonden om 3 uur ‘s ochtends op om water te koken voor koffie en rijst. Ons team moest zo’n 4000 demonstranten voeden. De zakken rijst vlogen er doorheen, zoveel mensen waren er op straat!” Je kunt je voorstellen dat de ervaringen die ze toen opdeden nu nog prima te gebruiken zijn in hun werk, bij het uitdelen van noodhulpgoederen tijdens een ramp.
Spandoek van protesterende boeren
De tijden zijn veranderd, maar het opeisen van je rechten is nog steeds dagelijkse kost. En de Filipino’s zijn er goed in! Het is te zien in de vele demonstraties en opstanden, met voor mij persoonlijk als hoogtepunt het permanente kampement bij het departement voor Landhervorming. Daar kamperen de boeren om hun land terug te claimen, dat ze lang gelden moesten afstaan aan grootgrondbezitters.
Echte verandering
Ook in de trainingen die ik geef voor mijn werk, wijzen we mensen op hun rechten. “Blijf niet stil zitten afwachten, maar doe iets!” is het motto. Het ontvangen van noodhulp is geen liefdadigheid; mensen hebben recht op voedsel, water en onderdak, juist in tijden van nood. Hulp moet mensen niet afhankelijk maken, maar hen juist sterken om op te komen voor hun rechten. Elke keer weer is dit het meest favoriete onderdeel van de training, van mij en van de deelnemers.
Jammer genoeg is zo’n rechtenbenadering nog steeds hard nodig. Er is nog veel te doen in dit land. Corruptie, mijnbouw, houtkap en een grote invloed van de katholieke kerk zorgen ervoor day radicale veranderingen waar de armen beter van worden uitblijven. Deze verandering zijn harder nodig dan alleen een nieuwe president. Het is nu de beurt aan het Midden Oosten om de wereld – en de Filipijnen – te laten zien dat verandering echt kan.
