Verder lezen?

Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?

ja, ik word nu lid vanaf 6,- per maand

Het is eigenlijk verrassend eenvoudig om een afspraak te maken met de Secretaris-Generaal van het Indonesische ministerie van Bosbouw in Jakarta. Stuur een smsje, was het advies. Prompt reageert hij: ik kan de volgende dag om 8 uur ’s ochtends komen.

Ik trek mijn enige broek met vouw aan en een gestreken overhemd en laat me per taxi naar het ministerie rijden. Nergens een van de beruchte files te zien. Ik kom een uur en 15 minuten te vroeg aan.

Een jongeman in onbestemde bedrijfskleding begeleidt me naar de derde verdieping en sloft voor me uit naar een wachtkamertje. Drie leren bankstellen en een fauteuil samen gepropt in een ruimte van 4 bij 3. Plus twee bloembakken, een bureau en een boekenkast. Mijn zenuwen maken plaats voor lichte geamuseerdheid.

Precies op tijd word ik opgehaald. Aan de andere kant van de gang zit iemand in een vergelijkbaar kamertje, en bijna zie ik hem aan voor de SG. Informeel is het hier, denk ik. Net op tijd draai ik mijn hoofd naar links, en kijk in een balzaal met lambrizeringen, glimmend parket, bewerkte plafonds, imponerend bureau met het wapen van Indonesië achter de stoel hangend, en diverse opstellingen met tafels en stoelen. Ergens in het midden zit Hadi Daryanto aan de kopse kant van een lange vergadertafel stukken door te nemen. De zenuwen zijn terug.

Na het handen schudden ga ik zitten op een met plastic beklede bureaustoel. Die staat wel erg laag afgesteld en in een onnavolgbare beweging strek ik de knieën en rijd anderhalve meer achteruit over de gladde vloer. Vlug ‘step-loop’ ik naar de tafel. Ik denk dat Daryanto – die steeds pretoogjes heeft – dit voorval onder ons houdt en het vanavond niet aan zijn vrouw vertelt.

Tijdens het interview moet ik alle zeilen bijzetten. Het Engels van Daryanto lijkt niet altijd op dat van mij. Dat zegt meer over mij dan over hem: een aangeschoven onderdirecteur maakt driftig aantekeningen. Uitspraak die het meeste bijblijft: “Ontbossing is de prijs die Indonesië moet betalen voor de democratisering.”

Als ik opsta plakt de broek aan mijn dijen. Rotstoel.

Over de auteur

Han van de Wiel is een Nederlandse journalist die zich gespecialiseerd heeft in milieu, klimaat, ontwikkelingsvraagstukken en Europa.
Bezoek auteurspagina

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust via onze wekelijkse nieuwsbrief

Advertentie

230308_MtMf23_OnlineBanners_5_600x500