De klimaatactivist op vakantie

In juli en augustus zijn klimaatactivisten Nick en Lena er met de fiets op uit. De bestemming: Klimacamp, met een week van acties in het vooruitzicht. 

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Reizen zonder schadelijke uitstoot. Het is een streven dat de creativiteit prikkelt. Het afleggen van lange afstanden doen wij doorgaans liftend, zonder bij andere reismogelijkheden stil te staan eigenlijk. Maar ja, het blijft vaak een beetje schipperen tussen steden, zonder precies te weten waar we deze keer weer uit zullen komen. Treinreizen vinden we maar duur, dus dat valt ook al af. Al een tijdlang fantaseren we over het bouwen van een elektrische bus, waarmee we makkelijk onze eigen koers kunnen bepalen en bovendien voor langere tijd onderweg kunnen zijn. Op zichzelf geen onmogelijke opgave, maar voor ons voorlopig niet haalbaar. Om de lange weg naar deze droom te overbruggen hebben we deze zomer maar nieuwe fietsen aangeschaft.

Geest van solidariteit

Lena had in no time een fietsroute voor ons uitgestippeld, door Nederland, Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland en Italië. Even geen acties aan ons hoofd en alle tijd voor elkaar. En dat is soms nodig, want — in tegenstelling tot wat keer op keer in schreeuwerige opiniestukken wordt bevestigd — als krakers en activisten zitten wij nooit om werk verlegen. Omdat onze levens en werk zo nauw met elkaar zijn verweven voelde de tijd rijp om weer eens toe te geven aan het verlangen om ons kwijt te maken: elders inspiratie opdoen, nieuwe mensen ontmoeten en een beetje ontspanning zoeken natuurlijk. Onze fietsen eenmaal opgetuigd, tent achterop, vertrokken we naar ‘’wisten wij waar’’.

Nog voor we Nederland achter ons hadden gelaten kwamen we tot de ontdekking dat het lange afstand-fietsen lang niet zo eenzaam is als wij hadden verwacht. Gezeten langs een weiland werd ons door meerdere wielrenners gevraagd of we fietspech hadden. In onze ogen waren die fanatieke, in tot op de kont met merken bedrukt lycra gestoken lui, plotseling niet meer de asociale weggebruikers die we tot dan toe zo vaak in de berm hadden gewenst. Op de fietspaden waarde dus een geest van solidariteit!

Natuurlijkerwijs begonnen wij de hulpvraag op onze beurt te stellen en met positief gevolg, want al gauw konden wij daadwerkelijk iets voor iemand betekenen. We zijn ook meerdere kilometers op sleeptouw genomen door wielrenners, die zich opwierpen als gids in voor ons onbekend gebied.

Hoogseizoen

In de toeristenbranche spreekt men momenteel van het ‘hoogseizoen’. Dat betekent dat toeristen overal de hoogste prijs voor moeten betalen. Campings vragen hostel-prijzen; hostels hotel-prijzen; hotels appartement-prijzen. In onze eigen uitleg betekent hoogseizoen ‘de periode dat het mais op de akkers zo hoog reikt dat je er onopvallend achter kunt kamperen.’ In elke boerenstreek ziet het groen van de voedermais, bestemd voor die verdomde vee-industrie. We hebben overigens nog geen camping gezien.

Voor elke xenofobe sticker die we overplakken of verwijderen schrijven we op tien verschillende plaatsen ´Refugees Welcome´

Waarom ook bakken geld neertellen voor stampvolle campings als de mooiste plekjes gratis zijn? Het liefst aan een watertje, zodat je voor vertrek nog een frisse ochtendduik kunt nemen. De schoonheid van reizen zonder vastomlijnd plan is dat je niet kunt weten wat er op je pad komt. Toen we bij het vullen van onze watervoorraad bij een ouderwets Italiaans hotel aanklopten en terloops naar een kampeertip informeerden stelde de vriendelijke waard ons de voortuin ter beschikking. Even later floot hij ons bij hem terug. ‘Grande problema! Twee personen in zo’n klein tentje..’ Met een brede grijns bood hij ons een gratis kamer aan. Zelfs de koffie mochten we niet betalen!
Met de fiets komen we overal. En dat is nou het leuke van fietsen: dagelijks doorkruisen we meerdere dorpen waar we werkelijk niets te zoeken hebben. Met de dagen zien we het landschap veranderen. Net als de talen, de dialecten, de huizen en de bieren.

Voor de oplettende fietser openbaart zich ook een politiek landschap: een spandoekje voor het gemeentehuis, een buurtactie tegen het oprekken van de vlieguren, lijzige hoofden op verkiezingsposters en heel veel propaganda tegen of voor fascisme. Dat laatste heeft veel van onze alertheid geëist, omdat veel extreem-rechtse propaganda — met name op het platteland — vaak niet direct wordt verwijderd. Voor elke xenofobe sticker die we overplakken of verwijderen schrijven we op tien verschillende plaatsen ´Refugees Welcome´. En zo grijpen we eigenlijk de hele reis al in op het landschap, tot het slopen en bekladden van jachthutten aan toe.

In meer letterlijke zin grijpen we in op het eetbare landschap dat schuilgaat in de containers die achter bijna iedere supermarkt staan. We hebben de laatste weken voor honderden euro’s aan voedsel ‘gered’. Zelf gebruiken we alleen veganistische ‘skip’, maar duiken soms niet-vega spul op om aan mensen op straat uit te delen. Vorige week hebben we dertig Milka-repen ‘geskipt’ en aan een mevrouw gegeven, die ons er voor wilde betalen! Dat hebben we natuurlijk niet aangenomen.

Zelfvoorzienend

Onderweg ontmoeten we de vriendelijkste mensen — zoals onze buurman bij ons afscheid al voorspelde. We hebben een onvergetelijke week doorgebracht in een van oudste nog gekraakte panden in Europa en zijn met open armen ontvangen in een kersverse ‘wagenplatz’, waar mensen in woonwagens en zelfgebouwde huisjes wonen. We vinden het enorm inspirerend om te zien hoe deze gemeenschappen werk maken van hun energie-, water- en voedselvoorziening en daardoor voor het belangrijkste deel zelfvoorzienend zijn. We verwachten dat er ook in Nederland meer ‘wagendorpen’ zullen verrijzen, onder meer doordat het kraken van gebouwen daar de afgelopen jaren moeilijker is geworden.

Dinsdag, na zeven weken reizen met 2000 km op de teller, fietsen we het resterende eind naar het Klimacamp, bij Erkelenz. Ongeveer op hetzelfde moment zullen onze vrienden aankomen die zich bij de fietstocht van Time To Cycle hebben aangesloten. Overmorgen zal de grootste groep vanuit Nederland aankomen, met de speciaal voor Ende Gelände georganiseerde busreis. We kunnen niet wachten om weer toe te slaan en zullen wederom verslag uitbrengen!

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons