| Dit artikel is onderdeel van een serie interviews met als naam 'Een klein project, hoeveel betekent het?'. Het gaat om kleinschalige projecten zijn die zijn gestart op initiatief van de lokale bevolking. Lokale projectmanagers van Nabuur.com vertellen over hun bijzondere initiatieven en de impact ervan. Zij waren onlangs een week in Nederland voor training en overleg. |
"Ukwimi ligt erg afgelegen. Het is 480 kilometer van mijn woonplaats. De weg is gevaarlijk. Als je op het verkeerde tijdstip aankomt en je kunt met niemand meerijden, moet je door de jungle waar je kans loopt om leeuwen op je pad te treffen. Toen ik als dominee in Ukwimi kwam, vroegen de mensen me direct om te helpen met een gezondheidscentrum. Omdat ik zelf helemaal geen geld heb, kon ik eigenlijk niet zoveel doen. Tot drie incidenten achter elkaar plaatsvonden: Een jongen viel van zijn fiets en brak zijn sleutelbeen. Zijn vrienden hebben hem, over een slechte weg vol hobbels en gaten, zittend achter op zijn fiets, lopend naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, 80 kilometer verderop gebracht. Voor vier scholieren was de weg naar het ziekenhuis te lang en zij zijn onderweg gestorven aan malaria. De druppel was dat een zwangere vrouw en haar ongeboren kind zijn gestorven aan een eenvoudige complicatie die in een ziekenhuis zo verholpen had kunnen worden.
 |
| Joseph Viri Mumba |
Toen ik dit hoorde en zag, besloot ik deze mensen te helpen, terwijl ik nog geen idee had hoe. Maar ik vertrouwde erop dat iets kon veranderen in de toekomst. Via een kennis hoorde ik dat een organisatie bestond die via internet mensen in ontwikkelingslanden in contact brengt met mensen uit andere landen en met andere middelen. Ukwimi heeft nu via Nabuur 'Buren' uit de hele wereld."
Wat zou je willen zeggen tegen mensen in Nederland die overwegen om op een dag als vrijwilliger naar een ontwikkelingsland te gaan?
"Ik weet dat veel mensen die wens hebben. Ik weet ook dat het er vaak niet van komt, omdat het op dat moment niet in hun leven past. Daarom zou ik mensen het advies willen geven om nu, vandaag, online vrijwilliger te worden. Je kunt mensen hier echt assisteren en een bijdrage leveren en dat zal je hetzelfde gevoel geven dat je een verschil maakt. Soms raad ik mensen ook af om hier te komen, omdat het niet altijd ongevaarlijk is met wilde dieren en armoedige omstandigheden."
Hoe ziet jouw huis eruit in Zambia?
"Ik woon in Lusaka, de hoofdstad van Zambia, in de wijk Chilenje. Onze huizen zijn gemaakt van cementblokken en – hoewel iedereen weet dat het slecht is voor onze gezondheid, is in de daken asbest verwerkt. Mijn vrouw Bertha, ik en onze vijf kinderen wonen in een huurhuis met twee kamers en we hebben een eigen toilet, douche en keuken. Bovendien hebben we een kleine tuin met een perzikboom. De kinderenspelen er voetbal, schommelen of spelen verstoppertje."
Hoe voorzie je in je levensonderhoud?
"Dominee zijn in Zambia is een vrijwilligerswerk. Omdat mijn vrouw ook dominee is, zijn wij afhankelijk van de giften van de leden van de Kerk gemeente en van vrienden. We leven van een zogenaamde 'dominee mand' waarin mensen eten verzamelen voor ons, dominees. En we krijgen eens in de zoveel tijd een 'dominees garderobe' met kleding voor onszelf en onze kinderen."
|
Ukwimi-project Het project van Joseph Viri Mumba is vorig jaar verkozen tot de meest aansprekende actie van 2006. Joseph heeft tijdens zijn bezoek aan Nederland een aantal dagen doorgebracht bij zijn studenten van Windesheim, die vorig jaar het medisch centrum hebben ontworpen. De nieuwe plannen voor de aankomende zomer zijn besproken, want er staat een nieuwe groep studenten klaar voor vertrek naar Ukwimi die verder gaan met de bouw van het medisch centrum.
In juli is het eerste gebouw helemaal af en dan kunnen de artsen aan de slag op de Eerste Hulp. Joseph: "Ik ben heel erg blij dat de studenten van Windesheim uit Zwolle zich niet uit het veld laten slaan en er toch weer een nieuwe groep komt deze zomer om aan de tweede kliniek te beginnen. De lokale bevolking van Ukwimi is al druk bezig om bakstenen te maken, zodat er straks geen tijd verloren gaat."
|
Hoe ziet een normale dag er voor jou uit?
"Mijn vrouw en ik staan om 04.30 uur op voor het ochtendgebed. Onze vijf kinderen slapen dan nog. Alles wat ik leer in die stiltemomenten in de vroege ochtend, schrijf ik op en gebruik ik voor mijn preken in de kerk."
Na het gebed, ontbijten we samen met onze kinderen. We drinken zwarte thee en eten wat brood en soms pap. Dan werk ik verder thuis aan mijn preken voor de zondag, ik doe mijn activiteiten op de NABUUR website en ik praat met mensen in nood. Het meeste werk doe ik achter de computer en voor Internet wandel ik naar een Internetcafe in de buurt. 's Middags is Bertha weg en dan speel ik met de kinderen die uit school komen. Ik ben een moderne man; in Afrika is het zeker niet gebruikelijk dat mannen thuisblijven met de kinderen. Maar ik wist zelf als kind niet wie mijn vader was en ik heb besloten om dichterbij mijn kinderen te willen staan. 's Avonds eten we shima, een soort tortilla die je met de hand eet en die we combineren met pompoenbladeren en soms met vlees. Het is rond 18.00 uur donker in Zambia, daarom vind ik het lange licht ook zo enorm bijzonder in Nederland! Na het eten doen we bijbelstudies en kijken we televisie. Als iedereen slaapt, blijf ik vaak wakker om nog wat te werken want met vijf kinderen in een klein huis is het wel altijd druk overdag."
Wat vind je het meest opmerkelijke aan Nederland?
"Ik vind het ongelofelijk dat een land dat onder de zeespiegel ligt, toch zulke mooie wegen heeft. En vooral van de klinkerwegen ben ik onder de indruk. Dat iemand tijd en geld heeft om die te maken, dat is voor mij ongelofelijk!"
