Is veganistisch eten slechts weggelegd voor idealistische individuen, of ook een optie voor een razend druk gezin met jonge kinderen? OneWorld redactie-coördinator Trisha (drie jonge dochters en man met drukke baan) besluit het erop te wagen. Redacteur Martijn mag aanschuiven en verslag leggen. Gaat het haar lukken?
Mijn collega Trisha is geen veganist en geen vegetariër, al eet zij wel weinig vlees. Toch staat zij open voor het experiment waar inmiddels de gehele OneWorld-redactie aan heeft moeten geloven: The Vegan Challenge.
“Ik vind het wel mooi klinken: veganisme”, zegt Trisha, “maar is dat wel praktisch als je een razend druk gezin hebt met drie jonge kinderen?” We gaan het uitproberen. Vanavond zal ik voor het eerst bij collega Trisha thuiskomen en ook mijn eerste bewust veganistische maaltijd eten.
Trisha vertelt me dat ze een maaltijd wil koken die praktisch is. “Zoals wij normaal ook eten.” Daarom wil zij alleen het vlees en de zuivel vervangen voor iets anders. Geen veganistische hoogstandjes, want dat zou eenmalig zijn volgens haar. “Ik wil testen of veganistisch eten voor ons een optie is.”
Daarnaast moet het niet té veel werk zijn, zegt Trisha. “De roosters zijn vol en tijd is schaars.”
Ik vraag haar of ze al nagedacht heeft over een maaltijd. Dat heeft ze:
*Voor: toastjes met iets lekkers
*Hoofd: Zelfgemaakte linzenburger met rijst, groene groente en een sausje
*Na: sojayoghurt met soja vanillevla.
We fietsen na het werk gezamenlijk naar de Albert Heijn waar Trisha altijd haar boodschappen doet. Binnen pakken we het lijstje erbij: daar gaan we!
Eerst de toastjes, da’s een makkie. We lezen dat er geen ei in is verwerkt, dus: goedgekeurd! Maar dan: iets lekkers op het toastje. We staan voor een enorme wand met kaasjes, worstjes, patés, smeersels als aoili en selleriesalade. Kan allemaal niet. Naast de Vegan Challenge moet Trisha ook nog rekening houden met de Kids Challenge, wat gaan haar kinderen wel/niet naar binnen werken?
Dan zien we een ergens op de bovenste plank een bakje humus staan en bestuderen de ingrediënten: goedgekeurd! We beginnen er lol in te krijgen, alsof we op een speurtocht zijn, op jacht in de Albert Heijn naar onze schaarse dierloze prooi.
Groenten zijn makkelijk, altijd goed! Broccoli, boontjes, wortel en ui verdwijnen in het winkelwagentje. We zijn lekker op dreef.
Het sausje is weer een uitdaging. We staan voor een uitgebreid assortiment. Naast elkaar in het gangpad mompelen we ingrediënten. ‘Wat is Tapioca meel?’ Oestersaus valt af, ook al vragen wij ons af of er echte oester in zal zitten.
“Sojasaus met honing is wel lekker”, zegt Trisha. En dan al snel: “O nee, dat mag niet. …Bijen.”
Op sommige zakjes staat een icoontje van een glas melk met een streep erdoor. Handig, dan weet je als veganist gelijk dat je goed zit.
Mompel, mompel, gaat het verder. ‘wat is Xanthaangom in hemelsnaam?’
“Satésaus vinden de kinderen altijd lekker”, constateert Trisha. En… het mag!
Maar dan het alternatief voor het tartaartje, de linzenburger. We gaan zelf ‘gehakt’ maken van linzen, wortel en ui.
“Vlees is zout en vet”, zegt Trisha terwijl ze met een blikje linzen in haar hand staat. “Groenten zijn waterig en een beetje laf, dus ik vraag mij af of je met groenten echt vlees kunt vervangen.“ Een potje linzen op water verdwijnt in het mandje, want ‘we hebben geen tijd om ze zelf te gaan weken.’
Dan het toetje: wederom een muur aan zuivelproducten, allemaal verboden voor de veganist. Ergens rechts bovenaan het schap ontdekken we sojayoghurt en soja vla. De naturel sojayoghurt is uitverkocht. We kunnen slechts kiezen uit aarbei of vanille.
Trisha “Dat vind ik niet fijn, dan sta je hier en is het uitverkocht. Je hebt al zo weinig keuze. Zo kan ik mijn boodschappen niet plannen”
De stemming begint een beetje te dalen. Ik ontvang een sms. Een vriend die kok is, nodigt me uit te komen eten: ‘biologische steak Bearnaise op houtskool.’ lees ik in het scherm Waarom moet ik nu net vanavond de correcte veganist uithangen?! Ik biecht hem het experiment op en wordt per sms uitgelachen. Staande voor de yoghurt koeling in de Albert Heijn kan ik de houtkoolsteak bijna ruiken.
“Kom op, we gaan op zoek naar iets lekkers.”, zegt Trisha. Al snel staan we voor een muur van chocoladeproducten. Maar allemaal repen ‘met melk’ of ‘die melk kunnen bevatten.’
“Tja, moeten we dit dan allemaal laten liggen?”, vragen we ons af. Ik vind een reep zonder melk maar wel met botervet. ‘Wat is botervet?’ Ik haal mijn telefoon uit mijn zak en google het: ‘Botervet is de gezuiverde vetfractie uit boter’. Wat?! Maar is dat dan plantaardige boter, mag dit?
We weten het niet en lopen door. Dan ziet Trisha haar favoriete chocolade koffieboontjes en ratelt de ingrediënten langs, eindigend met ‘glansmiddelen’, ‘Arabische gom’ en ‘Schellak’. Ik haal mijn telefoon weer uit mijn zak.
‘Schellak: een type was dat wordt gebruikt in houtbewerking, lakzegels, afdichtmiddel, watervaste inkt en isolatielagen voor koperdraad van transformatoren, als basis voor waslaag die op citroenen wordt gespoten en in de farmaceutische industrie. Het wordt gemaakt van de lakschildluis…. een dier!
Nog voor we goed en wel aan tafel zitten hebben we het al geschoten met onze Vegan Challenge. Trisha: “Wat lekkers betreft blijft er geen bal over. Koekjes durf ik niet eens te gaan kijken!’
We eindigen in een verdomhoekje, tussen de diervoeding en de wasmiddelen vinden we een soort biologische rekje. Daar lacht ons een reep bleke chocolade tegemoet: ‘rijstmelk chocolade tablet’. Melkvrij en Schellakluis vrij. ‘jaaaaaa Bingo!’
“Maar dan moet ik dus altijd deze reep eten, zegt Trisha. Intussen lees ik dat deze reep gemaakt is ‘in een bedrijf waar ook melk verwerkt wordt’. “Kom op, dat is voor mensen die lactose allergisch zijn toch?” Veganisme begint te voelen als een handicap.
“je staat hier een walhalla van lekkere dingen en het mag allemaal niet.”, klaagt Trisha.
We fietsen naar Trisha’s huis en lopen met onze veganistische buit de trappen op naar het appartement op de 3e etage. Het is een gezellige drukte binnen. Trisha’s man Arjen is nog wat aan het werken op de computer. Sanne (10) zit verderop achter een andere computer tekenfilms te kijken en haar zusje Floor (7) heeft een vriendinnetje Jules (7) op bezoek. Lisa (12) ligt op de bank te lezen. De televisie staat aan.
Trisha en ik begin met koken. Het zelfgemaakte linzengehakt blijkt wel erg vochtig. Omdat de bloem op is, verkruimelen er we wat Melbatoastjes door.
[[{“type”:”media”,”view_mode”:”media_large”,”fid”:”18825″,”attributes”:{“height”:319,”width”:480,”class”:”media-image media-element file-media-large”}}]]
We dekken de tafel en de vier meiden schuiven aan.
Op zich zien de burgertjes er best lekker uit denk ik, het ruikt ook kruidig. Arjen kijkt waarderend: “die burger smaakt wel goed, maar hij had wel wat minder nat gemogen.” Volgens mij heeft Trisha al voor het chocolade schap in de supermarkt haar conclusies getrokken, maar dapper prikt ze in ons linzenbaksel. Ik proef het en denk: ‘nou dat gaat best’.
‘Viehies! Klinkt het dan ineens in koor. Het kindertribunaal met Sanna, Jules en Floor heeft onverbiddelijk zijn oordeel geveld over onze veganistische aspiraties. Zij beginnen in de rijst te prikken, de groente, de satésaus, maar de burgertjes blijven onaangeroerd.
Floor geeft desgevraagd nog toelichting: “ Ik vind het fijner om dieren te eten dan dit. Ik vind het wel zielig maar dit is niet lekker.”
Ik kijk naar rechts, Lisa heeft nog niet geproefd. “Wat denk je ervan Lisa?”, vraag ik enigszins hoopvol. Lisa is 12, ze houdt vast van paarden. ‘Het is vies’, zegt het meisje beleefd. Ze had nog geen hapje genomen.
[[{“type”:”media”,”view_mode”:”media_large”,”fid”:”18826″,”attributes”:{“height”:319,”width”:480,”class”:”media-image media-element file-media-large”}}]]
‘Viehies!’ (jules, Floor en Arjen).
