Het is een ouderwetse, wat Oostblokachtige trein waar we in beland zijn. Vergezeld door Slowaaks personeel komt iedereen al snel in de vakantiestemming. De gangetjes zijn zo klein, dat iedereen verplicht is elkaar een symbolische knuffel te geven. En de zo nu en dan wild schuddende trein maakt het alleen maar makkelijker om een medereiziger in de armen te vallen. Ook minister Cramer ontkomt er niet aan…
 |
| De trein vertrekt. |
Maar met die verplichte knuffels lijkt niemand een probleem te hebben – graag zelfs! Was dat een knipoog? Het is een en al verbroedering wat de Kopenhagenklok slaat deze koude decembernacht. De sfeer in de drie barrijtuigen is goed, flirterig zelfs. Met als ultieme en immer gerechtvaardigde openingszin: ‘En wat ga jij doen in Kopenhagen?’ Hoe later het wordt, des te meer glinsterende oogjes we zien. Grote kans op heuse klimaatkoppels deze reis.
De drie restauratietreinstellen zijn al snel omgetoverd tot bruisende barretjes. Dat het bier en de witte wijn om elf uur al op is mag de pret niet drukken, dan stappen we toch gewoon over op rood. Wacht, daar komt iemand met twee treetjes bier boven het hoofd rijtuig 11 binnen. Helaas, de muzikanten van Boris gaan ermee aan de haal.
Om één uur ‘s ochtends heeft een groot deel van de mensen nog absoluut geen zin om te gaan slapen. Zijn het de zenuwen voor de onderhandelingen? Of zien de kleine bedjes er zo oncomfortabel uit dat men maar besluit deze nacht over te slaan?
Geen gekke gedachte want het rappe tempo van de trein en de bruuske manier waarop de machinist af en toe op de rem trapt, brengen het Doornroosje-gevoel nou niet echt bepaald in ons naar boven. Wat was er ook alweer zo slecht aan het vliegtuig …
