 |
|
Jan van Doggenaar: 'ICCO wil meer |
De nieuwe 'baas buitenland' van ICCO, Jan van Doggenaar, is geen onbekende voor de protestants-christelijke ontwikkelingsorganisatie. Vrijwel zijn hele werkzame leven is hij al actief op ontwikkelingsgebied. Hij begon als beleidsmedewerker 'werelddiaconaat' voor de Nederlandse hervormde kerk in Utrecht, waar hij educatieve projecten ontwikkelde over honger, racisme en mensenrechten. Via allerlei tussenstappen werd hij eind jaren negentig hoofd communicatie van Kerk in Actie, het samenwerkingsverband van tien kerkelijke en interkerkelijke organisaties. En via weer andere functies, onder meer als hoofd fondsenwerving en teamleider Afrika en Midden-Oosten, volgde vorig jaar zijn aanstelling tot programma-manager 'Toegang tot Basisvoorzieningen' van ICCO & Kerk in Actie.
Nu hij Internationaal Programma-directeur is, zal Van Doggenaar (58) zich gaan bezighouden met de organisatievernieuwing die ICCO onlangs heeft ingezet. In elf regio's in de wereld worden raden opgezet die het strategisch beleid van ICCO mede gaan bepalen. De bedoeling is dat er veel meer macht in het Zuiden komt te liggen. ICCO krijgt minder de rol van financier en steeds meer die van 'makelaar'. Van Doggenaar: 'Uiteraard is geld nog steeds belangrijk, maar we proberen vaker te koppelen tussen bijvoorbeeld kennisinstellingen hier en onze partners daar.'
De programmadirecteur zou ICCO's afhankelijkheid van overheidsgeld fiks willen verminderen. 'Omdat we een niet-gouvernementele organisatie zijn en we ons eigen beleid willen blijven maken. En omdat het niet vanzelfsprekend is dat Buitenlandse Zaken nog tot in lengte van dagen geld blijft geven aan organisaties als de onze.'
Terwijl de ontkerkelijking onverminderd doorgaat, ziet Van Doggenaar voor de benodigde financiën toch kansen liggen bij (voormalig) gelovigen. 'Mensen die zich aan de rand van de institutionele kerken bevinden, sympathiseren vaak nog wel met kernwaarden daarvan: gerechtigheid, barmhartigheid, vrede en veiligheid.'
Het zal niet eenvoudig zijn, beseft hij. 'Een van de sterke kenmerken van kerken is dat ze een traditie hebben van woorden die, wanneer je ze verstaat, herkenning geven. Diezelfde woorden staan echter in de weg als je nieuwe groepen mensen wilt bereiken die daar niks meer mee hebben. We hebben een nieuwe taal nodig om elkaar weer te vinden.'
Als praktiserend christen inspireert het geloof hem in zijn werk. 'Maar', relativeert hij meteen, 'als ik elders zou zijn geboren, zou ik misschien vanuit een ander geloof werken.' Nuchter: 'De kerk is er niet voor zichzelf, ze is slechts een middel. Dat wordt wel eens overschat. Uiteindelijk gaat het om mensen die een toekomst moeten hebben.'
