Voor walvisactivisten is het spotten van dolfijnen en walvissen op zee een goed voorteken. De bemanning van de Sea Shepherd heeft geluk.
De laatste paar dagen op de Bob Barker zijn snel voorbij gegaan. Iedereen is druk bezig geweest en er is veel gedaan aan boord. Wat zeker het vermelden waard is, is dat we de laatste paar dagen dolfijnen en ook een groep orka’s om het schip heen hebben gehad.
Aan het begin van een campagne, en dan met name een Sea Shepherd campagne als deze om het oceaanleven te beschermen, is het altijd een fantastische ervaring. Iedereen wil er graag een goed voorteken in zien wanneer er dolfijnen en walvissen naar het schip komen. Opeens zijn ze er, en opeens zijn ze ook weer verdwenen.
Als het om dit soort dingen gaat kost het mij geen moeite weg te dromen. Iedereen ervaart zijn of haar eigen werkelijkheid. Hierover doormijmerend schiet me een citaat te binnen dat ik graag wil delen. Het is niet van mijzelf, maar me gestuurd door iemand die ik enorm respecteer en van wie ik houd.
Waarheid is een persoonlijke beleving ingegeven door de beschikbare informatie van het individu. Informatie is beperkt tot opgedane ervaringen en kennis die gefilteerd wordt door persoonlijk belangen, interesses, karakter, contacten, verstandelijke vermogen, sociale druk, leefomgeving, etc. Een mening is een tijdelijke stellingname en niets is wat het is.
De zee en oceaan zijn een enorme bron van inspiratie. Gevoel en artisticiteit gaan een eigen leven leiden en geven de mogelijkheid een andere wereld binnen te gaan. Hieronder een eerste aanzet van een verhaal waar ik op het moment mee bezig ben.
Lokiu en het Lied van de Zwarte Schimmen(werktitel)1
Het schip voer over de steeds wilder wordende zee. Fluoriserende schuimkoppen klotsten tegen de donkere scheepsromp. De avond was gevallen en de lichtgevende groengele strepen fonkelden als vallende sterren. In het ondiepe water langs de kust moest de schipper oppassen voor de talloze riffen die her en der verspreid lagen. Bij laag tij was het altijd een mooi gezicht om de zon verraderlijk over de zee te zien fonkelen.
De vorige dag nog had het schip aan de kade gelegen in de haven van het kleine vissersplaatsje. Er waren meerdere dagen nodig geweest om het schip klaar te maken voor de komende reis. Het was hier dat Lokiu aan boord van het schip was gekomen. De eerste indruk was overweldigend geweest, het grote zwart geschilderde schip met overal afbeeldingen van verschillende zeedieren. Alhoewel het passagierschip waarmee Lokiu naar dit vissersplaatsje was gekomen veel groter was en wel vier keer zo lang, was het toch dit schip dat veel meer tot zijn verbeelding sprak; het silhouet, de afbeeldingen… Aan boord leek de tijd te hebben stil gestaan, de houten planken leefden en alles scheen een verhaal te willen vertellen.
De grote man heette hem welkom en stelde zich voor als Lien, Lien O’Hannes, de norse schipper van de Precasus. De komende weken zou Lokiu bij hem aan boord verblijven en met hem samen een hut delen in het vooronder van het schip. Om op zijn matras te komen moest Lokiu eerst over een houten lat heen klimmen. Die lat moest voorkomen dat hij eruit zou rollen wanneer de zee met haar golven het schip heen en weer zou slingeren. De hut was niet erg groot maar Lokiu vond het er wel gezellig. Een oude scheepskist, bonte dekens en een tafeltje vol met spulletjes waarvan Lokiu geen idee had wat het nou allemaal precies was, ademden een mysterieuze sfeer.
Nog nooit eerder had Lokiu op het open water van de grote zee gevaren en nu zou het er dan toch eindelijk van komen. Hij hoopte dat ze dolfijnen zouden ontmoeten of misschien zelfs wel een walvis! In de volgende dagen zou Lokiu veel te weten komen over de reuzen van de oceaan zoals Lien O’Hannes ze noemde. De schipper van de Precasus stak gelijk van wal en begon te vertellen over de tijd toen zijn grootvader nog leefde en ze over dit diepdonkerblauwe gedeelte van de oceaan hadden gevaren. Altijd hadden ze ontmoetingen gehad met de donkere schimmen.
